คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 419-420/2479

การกีดหน้าที่ดินจะขับไล่ได้เพียงไร กรณีไม่เป็นการกีดขวางหน้าที่ดินริมคลอง ประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.142 โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยรื้อสิ่งปลูกสร้างในฐานมีข้อสัญญา ศาลจะบังคับให้จำเลยรื้อถอนในฐานกีดกั้นหน้าที่ดินไม่ได้

ได้ความว่าเรือนจำเลยปลูกอยู่ริมคลองหน้าห้องแถวของโจทก์ แต่มีถนนสาธารณคั่นกลาง และคนที่อยู่ทีห้องแถวของโจทก์ก็มาขึ้นลงคลองนั้นได้ทางซ้ายแลขวาเรือนจำเลย โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลย อ้างว่ามีสัญญาว่าจำเลยรับว่าจะรื้อเรือนนี้ไปให้พ้นแล้วไม่ปฏิบัติตามสัญญา แต่ทางพิจารณาไม่ได้ความว่าจำเลยได้สัญญาดังนี้

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ศาลอุทธรณ์จะยกประมวลแพ่ง ฯ ม.๑๓๓๗ กับฎีกาที่ ๕๕๗/๒๔๗๖ ขึ้นอ้างขับไล่จำเลยนั้นไม่ตรงกับรูปคดี เพราะทางพิจารณาได้ความว่าที่ของโจทก์ไม่ติดคลอง และฟ้องของโจทก์ขอให้จำเลยรื้อถอนฐานผิดสัญญาต่างหาก หาได้ฟ้องขับไล่ตามมาตรา ๑๓๓๗ ไม่ จึงพิพากษายกฟ้องโจทก์ยืนตามศาลชั้นต้น