คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ศาลบังคับให้จำเลยรับเงินและคืนที่ดินให้โจทก์ จำเลยให้การต่อสู้ว่า โจทก์ยืมเงินจำเลยไปสัญญาจะใช้ให้ภายใน ๑ ปี ต่อมา ๑ ปี ๑๐ วัน จำเลยเตือนถาม โจทก์ไ่ม่มีเงินใช้ยอมยกที่ดินให้เป็นกรรมสิทธิ์ และจำเลยครอบครองมาเป็นเจ้าของมา ๕ ปีแล้ว
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การยืมเงินและยกที่ดินพิพากษามิได้มีหนังสือเป็นหลักฐาน เมื่อโจทก์มีเจตนาสละสิทธิ์ครอบครองและจำเลยได้ครอบครองเป็นเจ้าของมา ๕ ปี สิทธิ์ครอบครองของโจทก์ย่อมสิ้นสุดลง จึงให้ยกฟ้องโจทก์ฉะเพาะที่นา ส่วนที่บ้านที่สวนนั้นจำเลยเข้าครอบครองยังไม่ถึง ๙ - ๑๐ ปี ยังไม่ได้กรรมสิทธิ์ พิพากษาแก้ศาลชั้นต้น ให้จำเลยรับเงินและคืนที่บ้านที่สวนให้โจทก์
จำเลยฎีกา,
ศาลฎีกาฟังว่า ที่สวนรายพิพาทนี้ก็ไม่มีหนังสือสำคัญโจทก์ได้สละสิทธิ์การครอบครองยอมยกให้แก่จำเลยแทนการชำระหนี้ การกระทำเช่นนี้ชอบด้วยประมวลกฎหมายแพ่งฯ มาตรา ๓๒๑ แล้วจะกลับเรียกเอาคืนจากจำเลยผู้มีสิทธิ์ยึดถืออีกนั้นไม่ได้ ตามนับฎีกาที่ ๗๘๔/๒๔๘๖ จึงพิพากษาแก้ศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องโจทก์