คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 422/2510

คำว่าผู้ใดในพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ. 2493 มาตรา 20 และพระราชบัญญัติชื่อเดียวกัน (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2495 มาตรา 4 หมายความถึงคนต่างด้าวเท่านั้น คนที่เกิดในประเทศไทย แต่ถือใบสำคัญประจำคนต่างด้าว เมื่อขาดต่ออายุใบสำคัญนี้จึงไม่มีความผิดตามมาตราทั้งสองข้างต้น

โจทก์ฟ้องจำเลยเป็นคนต่างด้าวมีใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวแล้วแต่ขาดต่ออายุใบสำคัญนั้น ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ. ๒๔๙๓ และพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว (ฉบับที่ ๒) พ.ศ. ๒๔๙๕

จำเลยให้การว่าเป็นคนเกิดในประเทศไทย

ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยเกิดในประเทศไทย พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาเป็นข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เมื่อฟังว่าจำเลยเกิดในประเทศไทยแล้ว แม้จำเลยจะถือใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าว และขาดต่ออายุใบสำคัญนั้น ก็ไม่เป็นความผิดตามพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ. ๒๔๙๓ มาตรา ๒๐ และพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว (ฉบับที่ ๒) พ.ศ. ๒๔๙๕ มาตรา ๕ เพราะคำว่าผู้ใดในมาตราเหล่านี้หมายถึงคนต่างด้าวเท่านั้น

พิพากษายืน.