เดิมโจทก์จำเลยเป็นความกันเรื่องกรรมสิทธิ์ที่ดินโดยโจทก์จำเลยมีที่ดินติดต่อกัน แต่มีตรอกทางเดินคั่นกลางแลมีประตูที่ปากตรอก โจทก์ว่าตรอกนี้เป็นของโจทก์ครึ่งหนึ่ง ส่วนจำเลยที่ ๑ ว่าเป็นของจำเลยทั้งหมด แลในคดีนั้นจำเลยทั้ง ๓ เบิกความต่อศาลแพ่งว่า ที่ประตูใหญ่ปากตรอกมีตัวหนังสือจีนติดอยู่อ่านว่า "เช่งฮะ" ซึ่งเป็นยี่ห้อของจำเลยที่ ๑ โจทก์เห็นว่าคำเบิกความเป็นเท็จแลเป็นข้อสำคัญในคดี จึงฟ้องขอให้ลงโทษฐานเบิกความเท็จ
ศาลล่างทั้ง ๒ เห็นว่าคำเบิกความของจำเลยไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีนั้นจึงให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกาอ้าง+เป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าข้อที่จำเลยเบิกความเป็นข้อสำคัญในคดี
ศาลฎีกาเห็นว่าคำเบิกความที่ฟ้องกันว่าเป็นเท็จเป็นข้อสำคัญในคดีก่อนหรือไม่นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตาม พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ม.๕ ให้ยกฎีกาโจทก์