คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 438/2511

จำเลยที่ 1 และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน. ไม่ถือว่าเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะเพราะถูกผู้ตายข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม. จำเลยที่ 1 ร้องให้ช่วย. จำเลยที่ 2 จึงเอาเหล็กงัดยางกว้าง 2 นิ้ว หนา 1 กระเบียด ยาวศอกเศษ ตีผู้ตายที่ศีรษะและดั้งจมูกโดยแรง. จนผู้ตายล้มฟุบลงแล้วจำเลยที่ 1 ก็เอามีดซึ่งหลุดจากมือผู้ตายมาแทงผู้ตายและผู้ตายถึงแก่ความตาย. ดังนี้ ถือว่าจำเลยที่ 1 มีความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา.และจำเลยที่ 2 ก็เป็นตัวการในการกระทำความผิดนั้นด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา83. การกระทำของจำเลยที่ 2 ไม่ถือว่าเป็นการกระทำเพื่อป้องกันสิทธิของจำเลยที่ 1 โดยชอบด้วยกฎหมาย.เพราะจำเลยที่ 2 ได้รู้เห็นว่าจำเลยที่ 1 และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายซึ่งกันและกัน.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองได้ร่วมกันใช้ไม้ตะบอง เหล็กงัดยางรถยนต์และมีดปลายแหลมเป็นอาวุธ ตีและแทงทำร้ายนายสุดชา วุฒิงามโดยเจตนาฆ่า ทำให้นายสุดซาได้รับบาดแผลเป็นอันตรายแก่กายถึงสาหัสและถึงแก่ความตายด้วยบาดแผลที่ถูกทำร้ายนั้น ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 297, 83 และริบของกลาง จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 83 ให้จำคุกคนละ 16 ปี ของกลางริบ จำเลยทั้งสองอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยที่ 1 กับผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน มิใช่เป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะ เพราะถูกผู้ตายข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จำเลยที่ 1 จึงมีความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา เพราะฉวยโอกาสแทงในขณะที่ผู้ตายล้มฟุบอยู่และเลือกแทงในที่สำคัญจนผู้ตายถึงแก่ความตาย ส่วนจำเลยที่ 2 เมื่อจำเลยที่ 1 ร้องให้ช่วยจึงเอาเหล็กงัดยางกว้าง 2 นิ้ว หนา 1 กระเบียดยาวศอกเศษตีผู้ตายที่ศรีษะและดั้งจมูกโดยแรงจนดั้งจมูกยุบ จำเลยที่ 2 ได้รู้เห็นว่าจำเลยที่ 1 และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายซึ่งกันและกัน จำเลยที่ 2 จะอ้างว่ากระทำเพื่อป้องกันสิทธิของจำเลยที่ 1โดยชอบด้วยกฎหมายไม่ได้ พฤติการณ์ของจำเลยที่ 2 ที่กระทำลงไปได้ชื่อว่าจำเลยที่ 2 ร่วมกับจำเลยที่ 1 ในการกระทำความผิด จึงเป็นตัวการในการกระทำความผิดนั้นด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 83 พิพากษายืน.