คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 438/2511

จำเลยที่ 1 และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน ไม่ถือว่าเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะเพราะถูกผู้ตายข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จำเลยที่ 1 ร้องให้ช่วย จำเลยที่ 2 จึงเอาเหล็กงัดยางกว้าง 2 นิ้ว หนา1 กระเบียด ยาวศอกเศษ ตีผู้ตายที่ศีรษะและดั้งจมูกโดยแรง จนผู้ตายล้มฟุบแล้ว จำเลยที่ 1 ก็เอามีดซึ่งหลุดจากมือผู้ตายมาแทงผู้ตายและผู้ตายถึงแก่ความตาย ดังนี้ ถือว่าจำเลยที่ 1 มีความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนาและจำเลยที่ 2 ก็เป็นตัวการในการกระทำความผิดนั้นด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 83 การกระทำของจำเลยที่ 2 ไม่ถือว่าเป็นการกระทำเพื่อป้องกันสิทธิของจำเลยที่ 1 โดยชอบด้วยกฎหมายเพราะจำเลยที่ 2 ได้รู้เห็นว่าจำเลยที่ 1 และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายซึ่งกันและกัน

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองได้ร่วมกันใช้ไม้ตะบอง เหล็กงัดยางรถยนต์ และมีดปลายแหลมเป็นอาวุธ ตีและแทงทำร้ายนายสุดชา วุฒิงาม โดยเจตนาฆ่า ทำให้นายสุดชาได้รับบาดแผลเป็นอันตรายแก่กายถึงสาหัสและถึงแก่ความตายด้วยบาดแผลที่ถูกทำร้ายนั้น ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘, ๒๙๗, ๘๓ และริบของกลาง

จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๘, ๘๓ ให้จำคุกคนละ ๑๖ ปี ของกลางริบ

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยที่ ๑ และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน ไม่ถือว่าเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะเพราะถูกผู้ตายข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จำเลยที่ ๑ จึงมีความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา เพราะฉวยโอกาสแทงในขณะที่ผู้ตายล้มฟุบอยู่และเลือกแทงในที่สำคัญจนผู้ตายถึงแก่ความตาย ส่วนจำเลยที่ ๒ เมื่อจำเลยที่ ๑ ร้องให้ช่วย จำเลยที่ ๒ จึงเอาเหล็กงัดยางกว้าง ๒ นิ้ว หนา ๑ กระเบียด ยาวศอกเศษ ตีผู้ตายที่ศีรษะและดั้งจมูกโดยแรงจนดั้งจมูกยุบ จำเลยที่ ๒ ได้รู้เห็นว่าจำเลยที่ ๑ และผู้ตายสมัครใจวิวาททำร้ายซึ่งกันและกัน จำเลยที่ ๒ จะอ้างว่ากระทำเพื่อป้องกันสิทธิของจำเลยที่ ๑ โดยชอบด้วยกฎหมายไม่ได้ พฤติการณ์ของจำเลยที่ ๒ ที่กระทำลงไปได้ชื่อว่าจำเลยที่ ๒ ร่วมกับจำเลยที่ ๑ ในการกระทำความผิด จึงเป็นตัวการในการกระทำความผิดนั้นด้วย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๓

พิพากษายืน