คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 443/2480

ทางเดิมซึ่งโจทก์ใช้เดินผ่านเข้าออกในที่ดินของโจทก์เป็นเวลากว่า 10 ปีนั้น ย่อมตกอยู่ในภาระจำยอม จำเลยจะอ้างว่าโจทก์มีทางอื่นใช้เดิมได้แล้ว จึงปิดทางนั้นเสียไม่ได้

ได้ความว่าโจทก์มีที่ดินอยู่แห่งหนึ่ง ที่ดินด้านหนึ่งของโจทก์ติดทางสาธารณ แต่โจทก์ได้ใช้ทางเดินเข้าออกผ่านที่ดินของจำเลยเป็นเวลากว่า ๑๐ ปีมาแล้ว บัดนี้จำเลยกั้นรั้วปิดทางรายนี้เสีย โจทก์จึงฟ้องขอให้ศาลแสดงว่าโจทก์มีอำนาจใช้ทางเดินรายพิพาทนี้

ศาลล่างทั้ง ๒ วินิจฉัยว่า โจทก์ใช้ทางเดินรายพิพาทมาเกิน ๑๐ ปี จึงเกิดเป็นภาระจำยอมหาใช่ทางจำเป็นไม่พิพากษาให้โจทก์ชนะคดี

จำเลยฎีกาว่า ที่ดินของโจทก์ติดทางสาธารณแล้ว ภาระจำยอมหมดสิ้นไปแลอ้าง ม.๑๔๐๐ วรรค ๒ ขอให้ได้รับความคุ้มครองแลพ้นจากภาระจำยอม

ศาลฎีกาเห็นว่าภาระจำยอมคือทางเดินรายพิพาทนี้มิได้หมดไป เพราะโจทก์ได้ใช้ทางเดินนี้เรื่อยมา ไม่เคยใช้ทางอื่นเลย ส่วนข้อที่ขอให้ที่ดินของจำเลยพ้นจากภาระจำยอมคือเลิกทางเดินของโจทก์เนียโดยโจทก์มีทางสาธารณติดที่ดินของโจทก์อยู่ด้านหนึ่งแล้วนั้น เห็นว่าจำเลยมิได้ยกขึ้นต่อสู้ในชั้นศาลล่าง จึงไม่รับวินิจฉัยจึงพิพากษายืนตามศาลล่าง