คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 448/2492

ศาลได้พิพากษายกฟ้องโจทก์เพราะโจทก์ไม่มีพยานมาให้ศาลสืบในวันนัดไต่สวนมูลฟ้องโจทก์จะกลับมาฟ้องขึ้นใหม่อีกไม่ได้ ดังนี้ เป็นคำพิพากษาที่เสร็จเด็ดขาดในความผิดซึ่งได้ฟ้อง ต้องห้ามตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 39 ข้อ 4

ความว่า โจทก์ได้ยื่นฟ้องจำเลยขอให้ลงโทษในความผิดฐานขับรถยนต์โดยประมาทเลินเล่อชนโจทก์บาดเจ็บต่อศาลแขวงพระนครเหนือครั้งหนึ่งแล้ว ตามสำนวนคดีแดง 587/2491 ซึ่งศาลแขวงฯ สั่งไต่สวนมูลฟ้อง แต่โจทก์ไม่ยื่นใบระบุพยาน ก่อนวันนัดไต่สวนศาลแขวงฯ เห็นว่าโจทก์ไม่มีพยานมาให้ศาล ไต่สวนพิพากษายกฟ้อง คดีถึงที่สุด โดยโจทก์ไม่อุทธรณ์ โจทก์จึงกลับมายื่นฟ้องคดีนี้ต่อศาลแขวงพระนครเหนือ ในข้อหากรณีเดียวกันกับคดีก่อน

ศาลแขวงพระนครเหนือเห็นว่า เป็นการฟ้องซ้ำ จึงไม่รับฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ในความผิดที่โจทก์ฟ้องในคดีนี้เป็นเรื่องเดียวกับที่ศาลพิพากษายกฟ้องไปแล้ว โดยถือว่าโจทก์ไม่มีพยานมาให้ศาลสืบ ดังนี้ เป็นคำพิพากษาที่เสร็จเด็ดขาดในความผิดซึ่งได้ฟ้อง โจทก์จะกลับมาฟ้องใหม่อีกไม่ได้ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 38 ข้อ 4

ข้อที่โจทก์คัดค้านว่า คดีแรกโจทก์ปฏิบัติผิดวิธีพิจารณาเพียงเล็กน้อย ไม่ควรจะถือเป็นเหตุยกฟ้องนั้น เป็นเรื่องต้องว่ากันในคดีแรก จะอ้างมาเป็นเหตุฟ้องใหม่ไม่ได้

พิพากษายืน