คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 450/2477

จำเลยฆ่าเขาตายแล้วหนีไปบอกความผิดแก่ผู้อื่นแลสั่งให้ผู้นั้นบอกคนอื่นว่าจำเลยอยู่ที่นั่น แต่ผู้นั้นบอกเรื่องแก่เจ้าพนักงานอันเป็นเงื่อนเบื้องต้น ให้เจ้าพนักงานจับตัวจำเลยได้สดวกและเป็นประโยชน์แก่การไต่สวนแลการพิจารณาดังนี้เป็นเหตุปราณีลดโทษจำเลยตามมาตรา 59 ได้

ได้ความว่าจำเลยไปลักหน่อไม้ของผู้ตายขาดแล้ว ๔ หน่อยังไม่ขาดอีก ๑ หน่อ ผู้ตายรู้ว่ามีคนลักตัดหน่อไม้ จึงถืออาวุธเข้าไปดู จำเลยได้แทงผู้ตาย ๓ แผล เพื่อปกปิดหรือหลีกเลี่ยงให้พ้นอาชญา ผู้ตายขาดใจตายณที่ถูกแทง แล้วจำเลยหนีไปที่บ้าน ม.ร้องไห้และบอก ม. ว่าจำเลยหมดที่พึ่งที่อาศัย จำเลยแทงผู้ตายเสียแล้ว และสั่ง ม.ว่าถ้าใครถามก็ให้บอกว่าอยู่ที่บ้านนี้ แล้ว ม.ก็ออกจากบ้านไปพบผู้ใหญ่บ้าน ม. จึงเล่าเรื่องให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง ผู้ใหญ่บ้านจึงไปจับตัวจำเลยไปไต่สวน

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าการกระทำของจำเลยต้องด้วยมาตรา ๒๕๐ ข้อ ๖ แต่เห็นว่าการที่จำเลยบอกความผิดของตนแลสั่งว่าถ้าใครถามให้บอกว่าอยู่บ้านนั้นเป็นเงื่อนเบื้องต้นให้เจ้าพนักงานจับตัว จำเลยได้สดวกและเป็นประโยชน์แก่การไต่สวนแลพิจารณานับว่าเป็นความชอบอย่าง ๑ ควรถือเป็นเหตุปราณีแก่จำเลยได้ จึงพิพากษาประหารชีวิตร์ จำเลยแต่ให้ลดโทษฐานปราณีตามมาตรา ๕๙ ลง ๑ ใน ๓ ตามมาตรา ๓๗ ลงจำคุกไว้ตลอดชีวิตร์