คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4532/2533

ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ปล่อยทรัพย์ซึ่งโจทก์นำยึดคือบ้านตู้เย็น โทรทัศน์ และชุดรับแขก ซึ่งมีราคารวมกันไม่เกินสองหมื่นบาทศาลชั้นต้นพิพากษายกคำร้อง สำหรับตู้เย็น โทรทัศน์ และชุดรับแขกมิใช่เป็นคดีเกี่ยวด้วยอสังหาริมทรัพย์ จึงต้องห้ามอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224การที่ศาลอุทธรณ์สั่งรับอุทธรณ์และวินิจฉัยข้อเท็จจริงในอุทธรณ์ส่วนนี้จึงให้ จึงไม่ชอบ ต้องถือว่าปัญหาเกี่ยวกับตู้เย็น โทรทัศน์และชุดรับแขกยุติตามคำวินิจฉัยของศาลชั้นต้นและไม่ถือว่าเป็นข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลอุทธรณ์ ฎีกาของผู้ร้องในข้อนี้จึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

คดีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระหนี้ให้โจทก์จำเลยไม่ชำระ โจทก์นำเจ้าพนักงานบังคับคดีไปยึดบ้าน 1 หลังตู้เย็น 1 เครื่อง โทรทัศน์ 1 เครื่อง ตู้ไม้ 1 หลัง และชุดรับแขก1 ชุด ประกาศขายทอดตลาดเพื่อนำเงินมาชำระหนี้ตามคำพิพากษา

ผู้ร้องยื่นคำร้องขัดทรัพย์ ขอให้ปล่อยทรัพย์ที่ยึดอ้างว่าทรัพย์ดังกล่าวเป็นของผู้ร้อง

โจทก์ให้การว่า ทรัพย์ดังกล่าวเป็นของจำเลย ขอให้ยกคำร้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกคำร้องขัดทรัพย์

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ปล่อยทรัพย์คือบ้าน ตู้เย็น โทรทัศน์และชุดรับแขก ซึ่งมีราคารวมกันไม่เกินสองหมื่นบาท ศาลชั้นต้นพิพากษายกคำร้องสำหรับตู้เย็น โทรทัศน์และชุดรับแขก มิใช่เป็นคดีเกี่ยวด้วยอสังหาริมทรัพย์ จึงต้องห้ามอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224การที่ศาลอุทธรณ์สั่งรับอุทธรณ์และวินิจฉัยข้อเท็จจริงในอุทธรณ์ส่วนนี้ให้ จึงไม่ชอบ ต้องถือว่าปัญหาเกี่ยวกับตู้เย็นโทรทัศน์และชุดรับแขก ยุติตามคำวินิจฉัยของศาลชั้นต้น และไม่ถือว่าเป็นข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลอุทธรณ์ ฎีกาของผู้ร้องในข้อนี้จึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย แล้ววินิจฉัยข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าบ้านที่โจทก์นำยึดเป็นของผู้ร้อง ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษายกคำร้องมานั้นชอบแล้ว ฎีกาของผู้ร้องฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน