คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 467/2490

บันทึกของคำร้องที่จะใช้ยันผู้ต้องหาในชั้นพิจารณาของศาลได้นั้น จะต้องให้ผู้ต้องหาทราบเสียก่อนว่า ถ้อยคำที่บันทึกอาจใช้ยันผู้ต้องหาในการพิจารณาได้

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานลักกระบือ จำเลยให้การปฏิเสธต่อสู้อ้างฐานที่อยู่

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า รูปคดียังเป็นที่สงสัย พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า คำพะยานโจทก์ ๓ คน ไม่ควรแก่การเชื่อฟัง คงเหลือคำพลตำรวจใหม่ว่า จำเลยได้รับต่อพะยานว่าได้สักกระบือรายนี้ไปจริง และได้คุมตัวจำเลยไปทำบันทึกคำรับสารภาพ แต่ก่อนจะบันทึกพลตำรวจไหมไม่ได้กล่าวให้ทราบว่าถ้อยคำที่บันทึกอาจใช้เป็นพะยานหลักฐานยันผู้ต้องหาในการพิจารณาได้ ตาม ป.ม.วิ.อาญา มาตรา ๑๓๔ เหตุในคดีก็ยังฟังไม่ได้ว่า จำเลยเป็นผู้กระทำผิด พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์