คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 469/2483

ศาลได้พิพากษาลงโทษจำเลยไปแล้วสำนวนหนึ่งภายหลังได้พิพากษาให้ลงโทษจำเลยอีกสำนวนหนึ่ง โดยให้นับโทษแต่วันต้องขังในคดีหลังเช่นนี้ ไม่เป็นการผิดมาตรา 32

เดิมโจทก์ฟ้องและศาลได้พิพากษาลงโทษจำเลยไปแล้วสำนวนหนึ่ง ภายหลังโจทก์ได้ยื่นฟ้อง จำเลยในข้อหาอย่างเดี่ยวกันเป็นคดีนี้ขั้นอีกสำนวนหนึ่ง

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยตามมาตรา ๓๑๔ มีกำหนด ๒ เดือนให้นับโทษแต่วันต้องขังในคดีนี้

โจทก์อุทธรณ์ขอให้นับโทษจำเลยจากสำนวนเดิม

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ที่ศาลชั้นต้นให้นับโทษจำเลยแต่วันต้องขังในคดีนี้มีมาตรา ๓๒ สนับสนุนพิพากษายืนตามโจทก์ฎีกาว่าที่ ศาลล่างสั่งให้นับโทษจำเลยแต่วันต้องขังในคดีนี้ น่าจะเป็นผิดความมุ่งหมายของมาตรา ๓๒

ศาลฎีกาเห็นว่าที่ศาลชั้นต้นพิพากษาให้นับโทษจำเลยวันต้องขังในคดีนี้ ตรงตามข้อความที่บัญญัติไว้ในตอนต้นแห่งมาตรา ๓๒ จริงอยู่ข้อความตอนท้ายแห่งมาตรา นี้ให้ศาลมีอำนาจใช้ดุลยพินิจที่จะสั้งให้นับเป็นอย่างอื่นได้แต่ศาลล่างใช้ดุลยพินิจแล้วว่าไม่ควรนับอย่างอื่นจึงพิพากษายืน