คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 47/2510

การคำนวณกำไรสุทธิสำหรับเก็บภาษีต้องบังคับตามกฎหมายที่ใช้อยู่ในเวลาคำนวณนั้นแม้ว่าผลกำไรหรือขาดทุนจะเกิดขึ้นในระหว่างยังใช้กฎหมายเดิมที่ยกเลิกไปแล้วก็ตามไม่เป็นการใช้กฎหมายย้อนหลังเพราะเป็นการคำนวณตามวิธีการในกฎหมายที่ใช้อยู่ในขณะคำนวณกำไรเพื่อจะเก็บภาษีจะนำเอากฎหมายที่ยกเลิกไปมาใช้ในการคำนวณเพื่อเก็บภาษีไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า เจ้าพนักงานประเมินภาษีเงินได้นิติบุคคลประเมินให้โจทก์เสียภาษีเงินได้ โจทก์ได้อุทธรณ์คัดค้านการประเมินของเจ้าพนักงานประเมินต่อจำเลย จำเลยสั่งยกอุทธรณ์ของโจทก์โจทก์เห็นว่าไม่ถูกต้อง ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ศาลพิพากษาเพิกถอนคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลย

จำเลยให้การว่า คำวินิจฉัยอุทธรณ์ถูกต้องแล้ว

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า โจทก์มีสิทธิเอาผลขาดทุนใน พ.ศ. 2501 มาถือเป็นรายจ่ายในการคำนวณกำไรสุทธิปี 2503 ได้ จึงให้เพิกถอนคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ประเด็นที่ฎีกาว่าผลขาดทุนใน พ.ศ. 2501 จะคิดหักออกจากกำไร พ.ศ. 2503 ได้หรือไม่นั้น การคำนวณกำไรสุทธิสำหรับภาษีในกำไรสุทธิรอบระยะเวลาบัญชี พ.ศ. 2503 ต้องบังคับตามกฎหมายในเวลานั้น คือ ประมวลรัษฎากรฉบับที่ 16 ซึ่งยอมให้หักผลขาดทุนสุทธิในรอบระยะเวลาบัญชีปี 2501 ด้วย ไม่เป็นการใช้กฎหมายย้อนหลังเพราะเป็นการคำนวณตามวิธีการในกฎหมายที่ใช้ในขณะคำนวณกำไร พ.ศ. 2503 เพื่อเก็บภาษีจะนำเอากฎหมายที่ยกเลิกไปมาใช้ในการเก็บภาษีจากกำไร พ.ศ. 2503 ไม่ได้ และมิใช่ว่าเมื่อใช้กฎหมายใหม่แล้ว ผลขาดทุนใน พ.ศ. 2501 ไม่เป็นผลขาดทุนต่อไป

พิพากษายืน ยกฎีกาจำเลย