คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 472/2494

จำเลยกับผู้มีชื่ออีก 3 คนเดินทางไปบ้านผู้ตายด้วยกัน คนหนึ่งร้องท้าทายผู้ตาย ๆ ลงเรือนมาแล้วเกิดทำร้ายกันขึ้นกับผู้ที่ไปด้วยกันนั้นจำเลยก็ใช้มีดแทงผู้ตาย 1 ที แล้วจำเลยกับผู้มีชื่อก็หนีไปด้วยกันทั้งพวกปรากฎว่าผู้ตายตายในที่เกิดเหตุนั่นเอง ดังนี้ถือว่าจำเลยกับพวกสมคบกันฆ่าผู้ตายตายโดยเจตนา

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสมคบกับพวกฆ่านายผ่อนตายโดยเจตนาขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙,๖๓

ศาลชั้นต้นเห็นว่า เป็นเรื่องวิวาทกันถึงตายตามมาตรา ๒๕๓ จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำคุกจำเลย ๑๖ ปีตามมาตรา ๒๔๙

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาปรึกษาคดีแล้วได้ความว่า จำเลยนายแสวง นายสัง นายบุตร ไปที่บ้านนายผ่อนผู้ตาย นายแสวงร้องท้านายผ่อน ๆ โกรธก็ลงเรือนไปยังผู้มีชื่อที่กล่าวนั้น พูดโต้ตอบกับนายแสวง ระหว่างนั้นนายสังชักมีดออกแทงนายผ่อน ๆ เอาดาบรับไว้ได้ และใช้ดาบฟันนายสัง จำเลยตรงเข้าแทงถูกสบักนายผ่อน ๆ หันไปหาจำเลย นายแสวงแทงนายผ่อนถูกหน้าอก นายบุตรตีนายผ่อนด้วยตะพด นายผ่อนถึงแก่ความตายในที่เกิดเหตุนั้นเอง

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยเดินทางไปพร้อมด้วยนายแสวง นายสัง นายบุตร นายแสวงร้องท้าทายนายผ่อน ๆ ลงเรือนมาแล้วจำเลยก็ยังอยู่ในที่นั่น หาได้ถอยไปไม่ เกิดเหตุขึ้นแล้ว จึงได้หนีไปด้วยกันทั้งพวก เช่นนี้ต้องฟังว่าจำเลยกับพวกสมคบกันฆ่านายผ่อนตายโดยเจตนา

จึงพิพากษายืน