คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4754/2530

การที่นายจ้างให้ลูกจ้างออกจากงาน ปลดออกจากงานหรือไล่ออกจากงาน ซึ่งถือว่าเป็นการเลิกจ้างตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ 46 วรรคสองนั้น ไม่จำเป็นที่นายจ้างจะต้องมีคำสั่งโดยใช้ถ้อยคำเช่นนั้นตรง ๆ การใช้ถ้อยคำอย่างอื่นหรือกระทำการอย่างใดที่มีความหมายว่าให้ออก ปลดออก หรือไล่ออก ก็ถือว่าเป็นการเลิกจ้างได้ โจทก์ขาดงานไปโดยมีเหตุอันควร เมื่อกลับมาทำงานจำเลยได้ปฏิบัติต่อโจทก์เยี่ยงบุคคลภายนอก และได้ให้ผู้อื่นหาคนงานใหม่แทนโจทก์ พฤติการณ์ถือได้ว่าจำเลยให้โจทก์ออกจากงาน จึงเป็นการเลิกจ้าง

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีความผิด โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าและไม่จ่ายค่าชดเชย ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินดังกล่าว

จำเลยให้การว่า โจทก์ออกจากงานไปเอง จำเลยไม่ได้เลิกจ้างโจทก์ ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า โจทก์ขาดงานไปเพราะต้องพาบุตรและภริยาไปส่งต่างจังหวัดเนื่องจากบ้านพักของโจทก์ถูกไฟไหม้ เป็นการขาดงานโดยมีเหตุอันสมควร เมื่อโจทก์กลับมาทำงาน จำเลยได้ปฏิบัติต่อโจทก์เยื่ยงโจทก์เป็นบุคคลภายนอกทั้งเคยให้คนงานอื่นช่วยหาคนงานใหม่แทนโจทก์ โจทก์จึงเก็บเสื้อผ้าและออกจากโรงงานของจำเลยไป เป็นพฤติการณ์ซึ่งถือได้ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ไม่ใช่โจทก์ออกจากงานไปเอง พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า การที่นายจ้างให้ลูกจ้างออกจากงาน ปลดออกจากงาน หรือไล่ออกจากงาน ซึ่งถือว่าเป็นการเลิกจ้างตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๔๖ วรรคสองนั้น ไม่จำเป็นที่นางจ้างจะต้องมีคำสั่งโดยใช้ถ้อยคำเช่นนั้นตรง ๆ การใช้ถ้อยคำอย่างอื่นหรือเพียงแต่กระทำการอย่างใดที่มีความหมายว่า ให้ออก ปลดออก หรือไล่ออก ก็ถือว่าเป็นการเลิกจ้างได้ ตามข้อเท็จจริง คดีนี้ปรากฏว่า เมื่อโจทก์กลับมาทำงาน จำเลยได้ปฏิบัติต่อโจทก์เยี่ยงโจทก์เป็นบุคคลภายนอก มิใช่ในฐานะนายจ้างลูกจ้างจะพึงปฏิบัติต่อกัน ทั้งจำเลยได้ให้คนงานอื่นหาคนงานใหม่แทนโจทก์พฤติการณ์ย่อมถือว่าจำเลยให้โจทก์ออกจากงาน จึงเป็นการเลิกจ้าง จำเลยต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์

พิพากษายืน