คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 484/2482

จำเลยอยู่ในระหว่าง+รอการลงอาญา+อาญาจำคุกตามมาตรา 40 ได้,

+ให้ลงอาญาที่รอไว้แก่+นั้นจะต้องได้ความว่า+ต้องโทษครั้งหลังถึงจำคุก++

+มาตรา 40 ขึ้นพิจารณา+มีอำนาจใช้ดุลยพินิจ+ลำพังโดยมิต้องมีการ+มาก่อนได้.

ได้ความว่าจำเลยเคยต้องคำพิพากษาให้รอการลงอาญาไว้ครั้งหนึ่งแล้ว มากระทำผิดฐานทำร้ายร่างกายขึ้นอีก โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษตาม ม.๒๕๔,๗๒ แห่งกฎหมายอาญา

ศาลล่างทั้งสองพิพากษาต้องกันว่าจำเลยมีความผิดตามที่โจทก์หาให้ลงโทษจำคุกและปรับแก่จำเลยแต่เปนเรื่องเล็กน้อยจึงยกโทษจำคุกเสียตาม ม.๔๐ โดยมิได้ลงอาญาที่รอไว้กับเพิ่มโทษแก่จำเลย

โจทก์ฎีกาว่าศาลยกม.๔๐ มาใช้โดยไม่ลดโทษเสียก่อนไม่ชอบและควรจะนำมาตรา ๔๒ มาใช้ด้วย

ศาลฎีกาพิพากษาว่าตาม ม.๔๐ นั้นเปนเรื่องที่ศาลมีอำนาจใช้ดุลยพินิจได้โดยลำพังโดยไม่ต้องนำมาตรา ๔๒ มาพิจารณาและก็ไม่มีข้อห้ามว่าจะต้องวางมาตราที่ลดโทษเสียก่อนเช่นนี้แล้วเมื่อศาลลงโทษเพียงปรับเท่านั้นจะนำโทษที่รอไว้มาลงอีกจึงเปนการขัดกัน เพราะ ม.๔๒ นั้นจะลงอาญาที่รอไว้ได้เมื่อต้อง คำพิพากษาครั้งหลังถึงจำคุก พิพากษาฎีกาโจทก์.