คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 487/2479

ในคดีที่โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยรับโคไว้โดยรู้สึกว่าเป็นของร้าย ขอให้ลงโทษตาม ม.321 แต่บทเดียวโดยมิได้อ้าง พ.ร.บ.สัตว์พาหนะสำหรับเป็นบทลงโทษจำเลยด้วยแล้ว หน้าที่นำสืบความบริสุทธิหาตกอยู่แก่จำเลยไม่

คดีได้ความว่าโคของนายแย้หายไปตัวหนึ่ง ต่อมาอีก ๒ ปีไปจับโคของกลางนี้ได้ที่คอกนายหนูสินจำเลย ปรากฎตามคำพะยานหลักฐานว่านายถกจำเลยได้นำโคของกลางนี้มาตีใช้หนี้ให้นายหนูสิน โดยนายถกมิได้มีหรือนำตั๋วพิมพ์รูปพรรณสำหรับโคนั้นมาโอนให้นายหนูสินด้วย โจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๒๑

ศาลฎีกาตัดสินว่าได้ความเพียงเท่านี้ยังไม่พอจะฟังว่านายถก นายหนูสินได้มีโคตัวนั้นไว้โดยทุจจริต ทั้งเรื่องนี้มิใช่เรื่องที่โจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยตามพ.ร.บ.สัตนว์พาหนะ หน้าที่นำสืบแสดงความบริสุทธิจึงไม่ตกอยู่แก่นายถกจำเลยพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ให้ยกฟ้องโจทก์