คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 490/2503

พ.ร.บ. ป้องกันการค้ากำไรเกินควร พ.ศ. 2490 มาตรา 8 ให้อำนาจคณะกรรมการมีอำนาจระบุชื่อหรือประเภทสิ่งของและสั่งห้ามมิให้ค้ากำไรเกินควรในสิ่งของเหล่านั้น ในเขตท้องซึ่งอยู่ในอำนาจเมื่อปฏิบัติดังกล่าวนี้แล้ว จึงให้มีอำนาจห้ามยักย้าย และวางระเบียบหรือห้ามการส่งออกไปนอกหรือนำเข้าในท้องที่ใดท้องที่หนึ่ง

คณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกับการค้ากำไรเกินควรได้ออกประกาศห้ามการส่งออกไปนอกเขตท้องที่ซึ่งไม้แปรรูปที่ประกอบเป็นสิ่งปลูก

สร้างบ้านเรือนอาคารต่างๆ กัน แล้วหรือตบแต่งเพื่อเป็นส่วนประกอบของสิ่งของเหล่านั้น ซึ่งทำด้วยไม้หวงห้ามต่างๆ โดยยังไม่ทันได้ระบุชื่อหรือประเภทสิ่งของและสั่งห้ามมิให้ค้ากำไร เกินควรแต่ประการใด แสดงว่ามิได้ปฏิบัติการตามลำดับก่อน หลังดังที่กฎหมายกำหนดไว้ ประกาศของคณะกรรมการในกรณีนี้จึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 7/2503)

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ. ป้องกันการค้ากำไรเกินควร ฐานขนย้ายบานหน้าต่าง ๆ ไม่สักออกนอกเขตจังหวัดตาก

จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่าตาม พ.ร.บ. ป้องกันการค้ากำไรเกินควร พ.ศ. ๒๔๙๐ มาตรา ๘ ให้อำนาจคณะกรรมการมีอำนาจระบุชื่อหรือประเภทสิ่งของและสั่งห้ามมิให้ค้ากำไร เกินควรในสิ่งของเหล่านั้น ในเขตท้องที่ซึ่งอยู่ในอำนาจเมื่อปฏิบัติดังกล่าวนี้แล้ว จึงให้มีอำนาจห้ามยักย้าย และว่าระเบียบหรือห้ามการส่งออกไปนอกหรือนำเข้าในท้องที่ใดท้องที่หนึ่ง คณะกรรมการได้ออกประกาศห้ามการส่งออกไปนอกเขตท้องซึ่งไม้แปรรูปที่ประกอบเป็นสิ่งปลูกสร้างบ้านเรือนอาคารต่าง ๆ มาแล้ว หรือตบแต่งเพื่อเป็นส่วนประกอบของสิ่งเหล่านั้น ทำด้วยไม้หวงห้ามต่าง ๆ ออกนอกเขตจังหวัดโดยยังไม่ทันได้ระบุชื่อหรือประเภทสิ่งของและสั่งห้ามมิให้ค้ากำไร เกินควรแต่ประการใดแสดงว่ามิได้ปฏิบัติการตามลำดับก่อน หลังดังที่กฎหมายกำหนดไว้ ประกาศของคณะกรรมในกรณีจึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย

พิพากษายืน