คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 492/2474

จำเลยปลูกเรือนโรงในที่ทางหลวงมาช้านาน เมื่อเจ้าพนักงานสั่งให้รื้อถอนไป จำเลยไม่รื้อก็ยังไม่มีผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงาน ที่ดินกฎเสนาบดีเกษตร์ วิธีพิจารณาแพ่ง ค่าเสียหายที่ต้องรื้อ ผู้ใดอยู่ในที่หลวงเมื่อต้องรื้อไปไม่ได้ค่าเสียหาย

จำเลยปลูกเรือนโรงในเขตต์ถนนแลริมคลองรังสิต ซึ่งอยู่ในเขตต์ที่ๆ รัฐบาลกันไว้เป็นทางหลวงมาประมาณ ๒๐ ปีแล้ว ต่อมาจำเลยได้รับอนุญาตจากอำเภอยอมให้จำเลยซ่อมแซมโรงเรือนที่ชำรุด ครั้นกรมซลปทานต้องการที่นี้เป็นทางหลวง ผู้ว่าราชการจังหวัดจึงสั่งให้จำเเลยรือถอนเรือนโรงนี้ไปให้พ้นเขตต์ทางหลวงภายใน ๓ เดือน เมื่อพ้นกำหนดแล้วจำเลยก็หารื้อถอนไปไม่ โจทก์จึงขอให้ลงโทษฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานตาม ม.๓๓๔

ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยยังไม่มีผิดตาม ม.๓๓๔ ข้อ ๒ เพราะเจ้าพนักงานปล่อยให้ จ. จำเลยอยู่มาตั้ง ๒๐ ปี แล้ว เรื่องเช่นนี้เจ้าพนักงานมีอำนาจที่จะฟ้องขับไล่ จ.ได้ตามกฏหมาย แลคดีนี้โจทก์ก็ขอให้ขับไล่ จ.ด้วย จ.จะยกเอาเหตุได้อนุญาตให้ซ่อมแซมโรงมาขัดขวางไม่ได้ แลไม่มีทางที่จะคิดค่าเสียหายได้ด้วย จึงให้ขับไล่จำเลยอย่างเดียว