คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 495/2492

จำเลยเช่าตึกพิพาทเพื่อประกอบการค้าตั้งโรงแรมและให้เช่าช่วงและจำเลยเข้าอยู่เพื่อประโยชน์แห่งการค้าของจำเลย ดังนี้ ตึกพิพาทไม่ใช่ เคหะ ตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ พ.ศ.2489,2490

(อ้างฎีกา 1099-1147/2491)

ความว่า จำเลยได้เช่าตึกพิพาทเพื่อประกอบการค้าตั้งโรงแรมและให้เช่าช่วง บัดนี้จำเลยผิดสัญญา โจทก์ได้บอกเลิกการเช่าจำเลยเพิกเฉย โจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่ จำเลยให้การว่า ได้เช่าห้องเป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ และสัญญาเช่ายังไม่สิ้นอายุโดยจำเลยส่งค่าเช่า แต่โจทก์ไม่ยอมรับ ผู้เช่าช่วงได้เช่ามาก่อนซึ่งโจทก์รู้แล้ว คดีโจทก์ขาดอายุความ และจำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ 2489 ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยเข้าอยู่ในตึกพิพาทเพื่อประโยชน์แห่งการค้าของจำเลยเท่านั้น ฉะนั้นตึกพิพาทจึงไม่ใช่เคหะ ตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ พ.ศ. 2489, 2490

พิพากษากลับ ให้ขับไล่จำเลย