คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 495/2492

จำเลยเช่าตึกพิพาทเพื่อประกอบการค้าตั้งโรงแรมและให้เช่าช่วง และจำเลยเข้าอยู่เพื่อประโยชน์แห่งการค้าของจำเลย ดังนี้ ตึกพิพาทไม่ใช่ เคหะ ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ พ.ศ. 2489, 2490.

(อ้างฎีกา 1099/2491, 1147/2491)

ความว่า จำเลยได้เช่าตึกพิพาท เพื่อประกอบการค้าตั้งโรงแรมและให้เช่าช่วง บัดนี้ จำเลยผิดสัญญา โจทก์ได้บอกเลิกการเช่า จำเลยเพิกเฉย โจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่ จำเลยให้การว่า ได้เช่าห้องเป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ และสัญญาเช่ายังไม่สิ้นอายุ โดยจำเลยส่งค่าเช่า แต่โจทก์ไม่ยอมรับ ผู้เช่าช่วงได้เช่ามาก่อนซึ่งโจทก์รู้แล้ว คดีโจทก์ขาดอายุความ และจำเลยได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ๒๔๘๙ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยเข้าอยู่ในตึกพิพาท เพื่อประโยชน์แห่งการค้าของจำเลยเท่านั้น ฉะนั้นตึกพิพาทจึงไม่ใช่เคหะ ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ พ.ศ. ๒๔๘๙, ๒๔๙๐

พิพากษากลับ ให้ขับไล่จำเลย