คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 496/2479

จำเลยเปนลูกจ้างเขานายจ้างไปซื้อฝิ่นที่จังหวัดแล้วแบ่งให้จำเลยถือพาล่วงหน้าไปก่อนเพื่อจะได้ไปพร้อมกันภายหลังเช่นนี้ จำเลยยังไม่มีความผิด วิธีพิจารณาอาญา ในคดีอาญาศาลหยิบยกข้อเท็จจริงในคดีอีกเรื่องหนึ่งมาวินิจฉัยได้เพียงไร

คดีได้ความว่านายหลียิ่วนายจ้างของจำเลยไปซื้อฝิ่นที่ศาลากลางรวม ๑๑ ตำลึงเพื่อเอาไปขายที่ร้านของนายหลียี่วตำบลกาบัง จังหวัดยะลา มาตามทางนายหลียี่วได้แบ่งฝิ่นให้จำเลยถือไว้ ๕ ตำลึง แล้วนายหลียี่วก็แวะไปที่ศาลจังหวัดยะลาให้จำเลยล่วงหน้าไปหารถยนตร์ให้คอยอยู่ที่สะพานน้ำท่าสายห่างจากศาลเดิมประมาณ ๑๕ นาที จำเลยนั่งคอยนายหลียี่วอยู่สักครู่หนึ่งก็ถูกจับ

ศาลชั้นต้นตัดสินยกฟ้องโจทก์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการที่จำเลยรับว่าพาฝิ่นนี้ไปแต่แก้ว่าเปนของนายจ้างผู้มีอำนาจมีฝิ่นได้ให้นำไปเช่นนี้จำเลยต้องนำพะยานสืบให้สมข้อต่อสู้แต่จำเลยหาได้นำพะยานมาสืบให้สมข้อต่อสู้ไม่ให้ปรับจำเลยฐานมีฝิ่นไม่ได้รับอนุญาตตามพ.ร.บ.ฝิ่น ม.๕๓

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีเรื่องนี้เกี่ยวเนื่องกับคดีที่นายหลียิ่วถูกฟ้องเปนจำเลยเนื่องในกรณีเดียวกัน คดีคงฟังเป็นยุตติว่า ฝิ่นที่โจทก์ฟ้องในคดีนี้เป็นฝิ่นที่นายหลียิ่วมีอยู่โดยได้รับอนุญาตแล้วให้จำเลยพาเดินล่วงน่าไปก่อน พฤตติการณ์ดังนี้หาได้ชื่อว่าจำเลยเป็นผู้มีฝิ่นไม่ จึงไม่มีความผิด ยกฟ้องโจทก์