คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 497/2490

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ของผู้มีชื่อ โดยใช้กิริยาฉกฉวยพาหนีไปต่อหน้า ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลย ฉกฉวยทรัพย์นั้นไปจากบุตร์ของเจ้าทรัพย์ ก็ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยบังอาจลักปืนพกและกระสุนของนายขาบโดยใช้กิริยาฉกฉวยพาหนีไปต่อหน้าขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๙๗, ๒๙๓

ศาลชั้นต้นเห็นว่า ตามฟ้องของโจทก์ต้องหมายความว่า จำเลยลักโดยใช้กิริยาฉกฉวยไปต่อหน้านายขาบ แต่โจทก์นำสืบว่าพาหนีไปต่อหน้านายชินบุตรนายขาบ ข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้อง จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาคงเห็นด้วยกับข้อวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ว่า คดีนี้โจทก์นำสืบว่าปืนและกระสุนปืนที่ถูกลักเป็นของนายขาบตรงกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้อง แม้จะปรากฎว่าจำเลยเอาทรัพย์นั้นไปต่อหน้านายชินบุตรของนายขาบก็ไม่ต่างกับฟ้อง และตามฟ้องก็มิได้กล่าวว่าจำเลยฉกฉวยเอาทรัพย์พาหนีไปต่อหน้าใคร ที่มิใช่นายชิน พิพากษายืนศาลอุทธรณ์ให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงตามท้องสำนวนแล้วพิพากษาใหม่