ข้อเท็ดจิงไนคดีนี้ฟังได้ว่า นายลา, นายซาน, เด็กหยิงเคี่ยมได้พากันไปแจ้งต่อจำเลยซึ่งเปนผู้ไหย่บ้านว่านายปิ่งข่มขืนกะชำเราเด็กหยิงเคี่ยม จำเลยได้พาเหล่านั้นไปแจ้งความต่อพนักงานตำหรวด++ แต่พนักงานตำหรวดอำเพอปทุมวามีไม่รับคำร้องทุข ว่าเกิดเหตุไนอำเพอจตุรทักตร์พิมาน นายสา++เด็กหยิงเคี่ยมจึงไปร้องทุขเองโดยลำพังที่สถานีตำหรวดจตุรพักตร์พิมาน โดยจำเลยบอกว่าจะตามไปพายหลัง ต่อมาพนักงานสอบสวนได้เรียกจำเลยมาสอบสวนในเรื่องนี้ จำเลยไห้การว่า นายถาไปไปแจ้งต่อจำเลยเพียงว่าเด็กหยิงเคี่ยมหนีไปจากนายลา นายลามิได้แจ้งว่านายปิ่งข่มขืนกะชำเราเด็กหยิงเคี่ยม โจทจึงขอไห้ลงโทสจำเลยตาม ม.๑๕๔(๒)
อนึ่งเมื่อสืบพยานโจทหมดแล้ว โจทอื่นคำร้องขอเพิ่มคำขอท้ายฟ้องขอไห้ลงโทษจำเลยตาม ม.๑๑๘ ด้วยอ้างว่าคำ+ท้ายฟ้องเดิมยังบกพร่อง ซึ่งจำเลยคัดค้านและสาลชั้นต้นสั่งไม่อนุญาต
สาลชั้นต้น พิจารนาแล้ว พิพากสายกฟ้องโจท
โจทอุธรน์ทั้งคำพิพากสาและคำสั่ง สาลอุธรน์ฟังว่าคำร้องของโจทที่ขอเพิ่ม+ความผิดนั้นมีเหตุอันควนแล้ว จึงอนุญาตไห้เพิ่มถานความผิดตาม ม. ๑๑๘ ได้ ส่วนปัญหาที่ว่าจำเลยจะมีความผิดตาม ม. ๑๕๔(๓) สาลอุธรน์เห็นว่าจำเลยไม่ผิด แต่จำเลยผิดตาม ม. ๑๑๘ จึงพิพากกลับไห้จำคุกจำเลย ๒ เดือนถานแจ้งความเท็ด
โจทจำเลยดีกา สาลดีกาเห็นว่าจะลงโทสจำเลยตาม ม. ๑๕๔(๒) ยังไม่ได้ เพราะคดีโจทยังไม่สแดงว่าจำเลยได้ไห้การเช่นนั้นด้วยเจตนาจะช่วยผู้อื่นไห้พ้นอาญาตามกดหมาย ส่วนดีกาจำเลย+ที่สาลอุธรน์อนุญาตไห้โจทแก้ฟ้องโดยเพิ่มเติมถานความผิดนั้น สาลดีกาเห็นว่า การจะขอแก้หรือเพิ่มเติมฟ้องจะต้องมีเหตุอันควร โจทจึงจะมีอำนาดยื่นคำร้องได้การที่โจทกล่าวสั้น ๆ ว่าฟ้องเดิมยังบกพร่องหยู่นั้นไม่เปนการสแดงเหตุผลอันสมควนหย่างไดเลย จึงพิพากสากลับไห้บังคับคดีไปตามคำสั่งและคำพิพากสาของสาลชั้นต้น.