คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5/2486

ฟ้องโจทกล่าวว่าจำเลยได้ตกลงไห้โจทจัดการขายที่ดินโดยสัญญาจะไห้บำเหน็ดแต่ไนชั้นดีกาโจทดีกาว่าคดีอาดถือได้ว่ามีการตกลงกันโดยปริยายว่าโจทจะได้รับค่านายหน้าเช่นนี้ ย่อมเปนการขัดกับการฟ้องเดิมสาลดีกาไม่รับวินิจฉัยไห้

โจทฟ้องว่าจำเลยตกลงไห้โจทจัดการขายที่ดินไห้นางแจ่มโดยสัญญาจะไห้ค่าบำเหน็ด ๔๐๐ บาท โจทจัดการขายไห้แล้ว จำเลยไม่ยอมจ่ายค่าบำเหน็ดไห้ จึงขอไห้สาลบังคับ

จำเลยไห้การว่าไม่เคยสัญญาจะไห้บำเหน็ดแก่โจท จำเลยขายที่ไห้แก่นางแจ่มโดยความอ้อนวอนของโจท

สาลชั้นต้นเชื่อพยานโจทพิพากสาไห้จำเลยไช้เงิน ๔๐๐ บาทแก่โจท

จำเลยอุธรน์ สาลอุธรน์เชื่อว่าโจทอ้อนวอนจำเลยไห้ขายที่เพื่อช่วยเหลือไห้โจทได้ค่านายหน้าจากหลวงพิทักส จำเลยไม่เคยตกลงเรื่องค่านายหน้ากับโจท จึงพิพากสากลับไห้ยกฟ้องโจท

โจทดีกาว่า คดีอาดถือว่ามีการตกลงกันโดยปริยายว่าโจทจะได้รับค่านายหน้าตามมาตรา ๘๔๖ ประมวนกดหมายแพ่งและพานิช สาลดีกาเห็นว่า ข้อดีกาของโจทนี้ขัดกับฟ้องทั้งนี้มิได้เปนประเด็นมาแต่สาลล่าง สาลดีกาจึงไม่รับวินิฉัย พิพากสายืนตามสาลอุธรน์