โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองกับพวกที่ยังหลบหนีอีก ๑ คน บังอาจร่วมกันเป็นคนร้ายลักแป้งมันสำปะหลังของเจ้าทรัพย์ หรือบังอาจร่วมกันรับเอาแป้งดังกล่าวที่ถูกลักไว้โดยรู้ว่าเป็นทรัพย์ที่ได้มาจากการกระทำผิดฐานลักทรัพย์ ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๕, ๓๕๗, ๘๓ และขอให้คืนของกลางแก้เจ้าทรัพย์ด้วย
จำเลยที่ ๑ ให้การปฏิเสธ
จำเลยที่ ๒ ให้การรับสารภาพในข้อหาฐานรับของโจรตามฟ้องจริง
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่าจำเลยที่ ๑ มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๕, ๘๓ วางโทษจำคุก ๙ เดือน จำเลยที่ ๒ มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๕๗ ให้วางโทษจำคุก ๘ เดือน ลดรับแล้วเหลือจำคุกจำเลยที่ ๒ สี่เดือน คืนของกลางแก่เจ้าทรัพย์
จำเลยที่ ๑ อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยที่ ๑ มีความผิดฐานเป็นผู้สนับสนุนลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๓๕ ประกอบด้วยมาตรา ๘๖ ให้จำคุกจำเลยที่ ๑ หกเดือนนอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยที่ ๑ ตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ฎีกาทั้งในปัญหาข้อเท็จจริงและปัญหาข้อกฎหมาย แต่โดยเฉพาะสำหรับปัญหาข้อเท็จจริงนั้น ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามนัยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๐ เพราะศาลชั้นต้นพิพากษาให้ลงโทษจำคุกจำเลยที่ ๑ เพียง ๙ เดือน ซึ่งไม่เกิน ๑ ปี แต่ศาลอุทธรณ์ยังคงลงโทษจำเลยที่ ๑ เพียง ๖ เดือน ซึ่งไม่เกินกำหนด ๑ ปี เช่นกัน แม้ศาลอุทธรณ์จะได้พิพากษาแก้ว่าจำเลยที่ ๑ มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๕ ประกอบด้วยมาตรา ๘๖ ก็ตาม ส่วนในปัญหาข้อกฎหมายนั้น ข้อเท็จจริงรูปคดีน่าเชื่อว่าจำเลยที่ ๑ รู้เท่าถึงการณ์แล้ว ฯลฯ และการที่จำเลยที่ ๑ จอดเรือห่างจากข้างหลังโกดัง ๑ ระยะ ๓๐ วา และอยู่ในเรือคอยรับแป้งลงเรือ อันมิใช่รับส่งของกันในที่เกิดเหตุ ซึ่งเป็นการช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกในการที่ผู้อื่นกระทำความผิดในขณะกระทำความผิดนั้น จำเลยจึงเป็นผู้สนับสนุนการกระทำผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๕ ประกอบด้วยมาตรา ๘๖ พิพากษายืน