คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 506/2483

การที่จะเพิ่มโทษตาม พระราชบัญญัติฝิ่นนั้นจะต้องได้ความว่าความผิดครังแรกกับความผิดครั้งหลังเป็นเรื่องความผิดตาม พรบ ฝิ่น ด้วยกัน ครั้งแรกจำเลยกระทำผิดฐานลักทรัพย์ แต่มาครั้งหลังกระทำผิดตามพระราชบัญญัติฝิ่นต้องเพิ่มโทษตาม กฎหมายลักษณอาญา อ้างฎีกาที่ 133/2482

ได้ความว่า จำเลยมีฝิ่นไว้โดยไม่ได้รับอนุญาตก่อนคดีนี้จำเลยเคยต้องโทษฐานรับของโจร โจทก์ขอให้ลงโทษตาม พรบ ฝิ่น และเพิ่มโทษตาม กฎหมายลักษณอาญามาตรา ๗๒

ศาลชั้นต้นพิพากษาปรับจำเลย ๒๕ บาท ตาม พรบ ฝิ่น พ.ศ. ๒๔๗๒ มาตรา ๕๓ ส่วนที่ขอให้เพิ่มโทษตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๓๒ เห็นว่าเพิ่มไม่ได้ เพราะจำเลยทำผิดครั้งก่อนเรื่องรับของโจรแต่ครั้งนี้ทำผิดตาม พรบ ฝิ่น ซึ่งมีบทบัญญัติเรื่องไม่เข็ดหลายไว้โดยเฉพาะ ให้ยกคำขอข้อนั้นเสีย

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้เพิ่มโทษตามกฎหมายอาญามาตรา ๗๒

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามมาตรา ๖๘ แห่ง พระราชบัญญัติฝิ่น พ.ศ. ๒๔๗๒ บัญญัติเรื่องเพิ่มโทษเป็นพิเศษฉะเพาะความผิดครั้งแรกและครั้งหลังเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติฝิ่นด้วยกัน แต่ถ้าความผิดทั้ง ๒ ครั้ง เป็นเรื่องความผิดต่างกันเช่นคดีนี้ จึงไม่เข้าเป็นเรื่องพิเศษตาม พรบ ฝิ่นนี้นเพิ่มโทษ ตามมาตรา ๗๒ ได้ จึงพิพากษายืนตาม

ศาลอุทธรณ์