คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 508/2492

ศาลชั้นต้นสั่งให้หอทะเบียนที่ดินโอนโฉนดให้แก่โจทก์ตามคำพิพากษาหอทะเบียนจัดการแล้ว จำเลยยื่นอุทธรณ์และได้ยื่นคำร้องต่อศาลอุทธรณ์ ขอให้สั่งอายัดที่ดินพิพาทมิให้โจทก์โอนขายหรือเพิ่มจำนวนเงินจำนองดังนี้ เป็นการยื่นตามมาตรา 254 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ศาลอุทธรณ์สั่งอนุญาตตามคำขอโดยมิได้มีการไต่สวน จึงเป็นการไม่ชอบตามมาตรา 255

(อ้างฎีกา 444/2490)

ความว่า ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยจัดการโอนโฉนดที่ดินให้โจทก์และศาลได้สั่งไปยังหอทะเบียนให้จัดการโอนโฉนดให้แก่โจทก์หอทะเบียนได้ปฏิบัติตามคำสั่งของศาลแล้ว ฝ่ายจำเลยอุทธรณ์และยื่นคำร้องต่อศาลอุทธรณ์ว่า โจทก์เอาที่ดินไปจำนองผู้อื่น ขอให้ศาลสั่งอายัดที่ดินรายนี้ มิให้โจทก์โอนขายหรือเพิ่มจำนวนเงินจำนองศาลอุทธรณ์พิจารณาคำร้องประกอบกับสำนวนแล้ว มีคำสั่งห้ามโจทก์โอนหรือเพิ่มจำนวนที่รายนี้จนกว่าศาลจะสั่งเป็นอย่างอื่น

โจทก์ฎีกาคำสั่งศาลอุทธรณ์โดยกล่าวว่า ศาลอุทธรณ์จะสั่งอายัดไม่ได้ แม้จะสั่งได้ ก็จะสั่งโดยไม่มีการไต่สวนเสียก่อน หาได้ไม่

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การยื่นคำขอของจำเลยเป็นการยื่นตาม มาตรา 254 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ซึ่งตามมาตรา 255 บัญญัติว่า ห้ามมิให้ศาลอนุญาตตามคำขอที่ยื่นไว้ตามมาตรา 254 เว้นแต่ศาลจะเป็นที่พอใจจากพยานที่ผู้ขอนำมาสืบหรือได้เรียกมาสืบการที่ศาลอุทธรณ์สั่งมิได้มีการไต่สวนก่อนจึงเป็นการไม่ชอบ

พิพากษายกคำสั่งศาลอุทธรณ์เสีย