คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 509/2490

เจ้าพนักงานผู้มีอำนาจออกบัตรอนุญาตให้ผู้ถูกเกณฑ์กลับก่อนกำหนดเมื่อมีเหตุจำเป็นได้ออกบัตรอนุญาตให้ผู้ถูกเกณฑ์กลับก่อนรับตัวผู้ถูกเกณฑ์โดยไม่มีเหตุจำเป็นและลงวันเท็จนั้นเป็นผิดตาม ม.230 ไม่ใช่ ม. 229

ได้ความว่าจำเลยเป็นปลัดอำเภอประจำตำบลข้าหลวงประจำจังหวัดสั่งให้เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายไหน รับมอบกรรมกรที่ถูกเกณฑ์ไปช่วยราชการทหารส่งมอบให้ฝ่ายญี่ปุ่นและออกบัตรอนุญาตให้กรรมกรกลับก่อนกำหนดได้เมื่อมีเหตุจำเป็นจริง ๆ แล้วจำเลยออกบัตรให้กรรมกรกลับก่อนโดยไม่มีเหตุจำเป็น และจำเลยลงวันที่ในบัตรนั้นล่วงหน้า

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม. ๑๓๗, ๑๓๘ และ ๒๓๐

ศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยตาม ม. ๒๓๐ บทเดียวแต่มีความเห็นแย้งว่าเป็นผิด ม. ๒๒๙

นายดาราจำเลยฎีกาว่า เป็นความผิดตาม ม.๒๒๙ ซึ่งลงโทษจำเลยไม่ได้

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยเอาความเท็จมาจดลงในบัตรว่าเป็นความจริงอาจเกิดเสียหายแก่ทางราชการ ย่อมเป็นผิด ม. ๒๓๐ ข้อที่จำเลยว่ายังไม่ได้รับมอบกรรมกรจึงยังไม่มีอำนาจออกบัตรนั้น หาใช่ข้อสำคัญแห่งความผิดไม่ เพราะ ม. ๒๓๐ เป็นเรื่องที่เจ้าพนักงานบังอาจเอาเนื้อความที่ตนรู้ว่าเป็นมาจดลงในหนังสือราชการ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์