โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๓, ๘๐และริบขวานของกลาง
จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๐, ๘๓ จำคุกคนละ ๑๒ ปีจำเลยที่ ๑ ให้การรับสารภาพชั้นจับกุมเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาลดโทษให้หนึ่งในสี่ คงจำคุกจำเลยที่ ๑ มีกำหนด ๙ ปีของกลางริบ
จำเลยทั้งสองอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๕ ขณะกระทำผิดจำเลยที่ ๒อายุ ๑๘ ปี ลดมาตราส่วนโทษลงหนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๗๖ ลงโทษจำคุกจำเลยที่ ๑ มีกำหนด ๒ ปี จำคุกจำเลยที่ ๒ มีกำหนด ๑ ปี ๔ เดือน คำรับสารภาพในชั้นจับกุมและชั้นสอบสวนของจำเลยที่ ๑ เป็นประโยชน์แก่การพิจารณา ลดโทษให้หนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๗๘ คงจำคุกจำเลยที่ ๑ มีกำหนด๑ ปี ๔ เดือนนอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เห็นได้ว่าจำเลยที่ ๑ และที่ ๒ ได้ร่วมกันทำร้ายผู้เสียหายโดยใช้ขวานฟันและเหล็กแหลมแทง แม้ผู้เสียหายจะได้รับบาดแผลที่หน้าผาก อกด้านซ้ายและคอด้านซ้ายซึ่งเป็นอวัยวะสำคัญของร่างกายก็ตาม แต่บาดแผลที่ได้รับก็ไม่ร้ายแรงไม่อาจทำให้ถึงแก่ความตายได้ แสดงว่าจำเลยทั้งสองมิได้ฟันและแทงโดยแรง ทั้งยังปรากฏจากคำเบิกความของผู้เสียหายว่า พอขวานหลุดจากมือกระเด็นไปแล้วผู้เสียหายร้องให้คนช่วย จำเลยทั้งสองก็พากันวิ่งหลบหนีไปทั้ง ๆ ที่ขณะที่ผู้เสียหายถูกทำร้ายไม่มีผู้ใดจะช่วยได้นอกจากนางอุไรกับนางเจ็ง ซึ่งเป็นสตรีไม่มีอาวุธจะต่อสู้ป้องกัน หากจำเลยทั้งสองมีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย จำเลยที่ ๑ก็มีโอกาสวิ่งกลับไปเอาขวานมาฟันและจำเลยที่ ๒ ยังมีเวลาที่จะแทงผู้เสียหายให้ถึงตายได้ แต่ปรากฏว่าจำเลยทั้งสองหาได้ทำเช่นนั้นไม่สาเหตุที่ทำให้จำเลยทั้งสองกับผู้เสียหายโกรธเคืองกันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ถึงขั้นที่จะเอาชีวิตกัน แสดงให้เห็นได้ว่า จำเลยทั้งสองมีแต่เพียงเจตนาทำร้ายผู้เสียหายเท่านั้น ไม่มีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย
พิพากษายืน