ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานรับของโจร
ศาลอุทธรณ์เชื่อว่า ม้าของกลางเป็นของผู้เสียหายจริง แต่โจทก์สืบไม่ได้ความว่า จำเลยรับม้านั้นไว้โดยรู้อยู่ว่าเป็นของที่ได้มาจากการกระทำผิด และไม่ได้ความถึงข้อพิรุธอันใด จึงพิพากษาแก้ให้ยกข้อหาฐานรับของโจร
โจทก์ฎีกาว่า ตามพ.ร.บ.สัตว์พาหนะ ๒๔๘๒ มาตรา ๒๑ โอนหน้าที่นำสืบให้จำเลยต้องนำสืบความบริสุทธิ์ของตน หาใช่โจทก์ไม่ และโจทก์นำสืบได้ความพอแล้ว
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พ.ร.บ.สัตว์พาหนะ พ.ศ.๒๔๘๒ มาตรา ๒๑ ที่โจทก์อ้างนั้นเป็นบทบัญญัติเพื่อการพิจารณาลงโทษตาม พ.ร.บ.สัตว์พาหนะนั้นเอง หามีบทบัญญัติในที่ใดว่า ถ้าผู้ใดมีกระบือแสดงความบริสุทธิ์ไม่ได้ ให้เป็นความผิดฐานรับของโจรตามกฎหมายลักษณะอาญา ตรงกันข้ามกลับมีบทกำหนดโทษฐานแสดงความบริสุทธิ์ไม่ได้ไว้ใน ม.๓๐ แห่งพระราชบัญญัตินั้น เห็นได้ชัดว่า ข้อที่โอนหน้าที่ให้แสดงความบริสุทธิ์ที่โจทก์อ้างนั้นเป็นเรื่องของพระราชบัญญัตินั้นโดยฉะเพาะ คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา จึงนำมาใช้ปรับคดีเพื่อลงโทษฐานรับของโจรตามโจทก์ขอไม่ได้พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์