คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 525/2526

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามฆ่าผู้อื่นตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 80, 288 ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยไม่มีเจตนาฆ่า พิพากษาลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายถึงสาหัสตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297 โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษฐานพยายามฆ่า ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยไม่มีเจตนาฆ่าเช่นกันและบาดแผลไม่ถึงสาหัส พิพากษาแก้เป็นให้ลงโทษจำเลย ฐานทำร้ายร่างกาย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295 ดังนี้ ข้อหาฐานพยายามฆ่าต้องห้ามมิให้ฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 การที่โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามฆ่าตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 80, 288 จึงต้องห้าม คดีของโจทก์จึงไม่อาจขึ้นมาสู่การวินิจฉัยของศาลฎีกา และถือไม่ได้ว่าโจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยหนักขึ้นในข้อหาฐานทำร้ายร่างกายสาหัสตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 297 ด้วย ศาลฎีกาย่อมพิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์ (วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ครั้งที่ 1/2526)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเสพย์สุรามึนเมาประพฤติวุ่นวายในถนนสาธารณะพกพาอาวุธมีดไปในหมู่บ้านโดยไม่มีเหตุอันสมควร และใช้มีดดังกล่าวเป็นอาวุธแทงทำร้ายผู้เสียหายโดยมีเจตนาฆ่า จำเลยลงมือกระทำความผิดแล้วแต่ไม่บรรลุผล เพราะมีผู้ห้ามปรามและแพทย์รักษาบาดแผลของผู้เสียหายได้ทันท่วงทีผู้เสียหายจึงไม่ถึงแก่ความตาย เพียงได้รับอันตรายแก่กายถึงสาหัส ขอให้ลงโทษและเพิ่มโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๐, ๒๘๘, ๓๗๑, ๓๗๘, ๙๑, ๙๒

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๙๗, ๓๗๑, ๓๗๘ ลงโทษจำคุกและปรับ

โจทก์และจำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๕ ลงโทษจำคุก นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๐, ๒๘๘

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยในข้อหาฐานพยายามฆ่านั้น เห็นว่าศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ได้พิพากษายกฟ้องโจทก์ในข้อหานี้ โดยฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยไม่มีเจตนาฆ่า ฎีกาโจทก์ซึ่งเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงจึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๐ อย่างไรก็ดีแม้โจทก์จะต้องห้ามมิให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงในข้อหาฐานพยายามฆ่าตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๐ แต่ก็ยังคงมีปัญหาว่า ตามฎีกาของโจทก์จะถือได้หรือไม่ว่าเป็นการฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยหนักขึ้น เท่ากับว่าโจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายสาหัสตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗ ด้วย ปัญหานี้ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่มีมติว่าเมื่อฎีกาโจทก์ต้องห้ามเสียแล้ว คดีจึงไม่อาจขึ้นมาสู่การวินิจฉัยของศาลฎีกาได้ จึงถือไม่ได้ว่าโจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยในข้อหาฐานทำร้ายร่างกายสาหัสตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๗ ด้วย

พิพากษายกฎีกาโจทก์