คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 529/2498

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกายเขาถึงตายโดยไม่เจตนาฆ่า ตามก.ม.ลักษณะอาญาม.251 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยทำร้ายร่างกายบาดเจ็บ ศาลก็ลงโทษจำเลยตามม.254 ได้ตาม ป.วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 192 วรรคท้าย

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้ใช้ไม้แก่นตีตายไลที่ขาและศีร์ษะบาดเจ็บสาหัส ๒ แห่ง (บาดแผลสำคัญคือตรงศีร์ษะด้านขวาแตกยาว ๕ ซม.กว้าง ๑ซม. ลึกถึงกระโหลกศีร์ษะ) โดยไม่เจตนาฆ่า แต่นายไลตายเพราะพิษบาดแผลนั้น ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา ม.๒๕๑

จำเลยให้การว่ากระทำโดยป้องกันตัว จำเลยไม่ได้ตายเพราะพิษบาดแผล

ศาลฎีกาเห็นด้วยกับศาลล่างทั้งสองที่ฟังว่าการกระทำของจำเลยไม่เป็นป้องกัน

ศาลชั้นต้นเห็นว่าตายเพราะพิษบาดแผลที่จำเลยทำร้ายผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๕๑,๕๔ คงจำคุก ๒ ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์สืบไม่ได้ว่าตายเพราะพิษบาดแผลแก้เป็นลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายตามมาตรา ๒๕๔,๕๙ คงจำคุก ๑ปี

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามศาลชั้นต้น

ศาลฎีกาเห็นด้วยกับศาลอุทธรณ์ที่โจทก์สืบให้เชื่อยังไม่ได้ว่าตายเพราะพิษบาดแผล และแผลก็เป็นเพียงบาดเจ็บธรรมดา ไม่ถึงสาหัสดังฟ้อง แผลที่ควรเพ่งเล็งก็คือที่ศีร์ษะซึ่งนายสุวัฒน์ว่าเพียงหนังขาด กระโหลกไม่แตกดังนี้

จึงยังฟังไม่ได้ว่าผู้ตายตายเพราะพิษบาดแผลที่จำเลย กระทำร้าย พิพากษายืน