คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 53/2487

ผู้ตายกอดปล้ำจะข่มขื่นทำชำเราภรรยาจำเลยแต่ได้ผละหนีไปแล้วจำเลยตามทำร้ายผู้ตายถึงตายดังนี้ ไม่เปนการป้องกันแต่เปนการกะทำโดยถูกยั่วโทสะ.

ได้ความว่าวันเกิดเหตุเวลาราว ๑ ทุ่ม ผู้ตายเข้ากอดปล้ำจะทำชำเรานายเปียง ภรรยาจำเลย นายเปียงเอามีดเชือดของลับผู้ตาย ๆ ผละหนีนางเปียงร้องระบุชื่อผู้ตายว่ากอดปล้ำกะทำชำเราจำเลยวิ่งไล่ไป และร้องไห้กำหนดช่วยไล่ แล้วจำเลยตามทำร้ายผู้ร้ายตายถึงตายโดยไม่มีการต่อสู้

สาลชั้นต้นลงโทสจำเลยถานค่าคนเปนการป้องกันเกินสมควนแก่เหตุตามมาตรา ๒๔๙, ๕๐, ๕๓, ๕๙.

สาลอุธรน์แก้ว่าไม่เปนป้องกัน แต่เปนการกะทำโดยถูกกดขี่ข่มเหนหย่างร้ายแรง โดยเหตุอันไม่เปนธัม ไห้ลงโทสตามมาตรา ๒๔๙ ลดโทสตามมาตรา ๕๕ และ ๕๙

จำเลยดีกา สาลดีกาพิพากสายืนตามสาลอุธรน์