คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 530/2479

สัญญาที่ทำขึ้นว่าเป็นการซื้อขายกันแต่แท้ที่จริงไม่มีการให้เงินราคากันเลยและคู่กรณีทำขึ้นเพื่อจะลวงบุคคลภายนอกเช่นนี้เป็นโมฆะ

คดีได้ความว่าเดิมที่สวนยางรายพิพาทนี้จำเลยได้รับมาจากนายจ้างของจำเลย แต่เนื่องด้วยมีผู้พูด่าสวนยางรายนี้ เจ้าของเดิมเขาอาจเรียกเอาได้เพราะไม่มีหลักฐานอะไร ฉะนั้นควรทำเป็นว่าได้ขายที่สวนยางนี้ให้แก่ผู้อื่นไปเสียแล้ว มีโจทก์เป็นต้น จำเลยว่าหลงเชื่อจึงไปทำให้และสัญญานั้นระบุว่าขาย ๖๐ บาท ซึ่งความจริงหาได้ให้เงินกันจริงไม่ ต่อมาโจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่จำเลย

ศาลฎีกาตัดสินว่าสัญญานี้โจทก์กับพวกเจตนาลวงให้ทำดังกล่าวแล้วข้างต้น สัญญาที่โจทก์อ้างจึงเป็นโมฆะตาม ม.๑๑๘ จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องโจทก์เสีย