คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 532/2496

ไปยื่นคำร้องต่อศาลขอให้แสดงว่าที่ดินแปลงหนึ่งเป็นกรรมสิทธิของตน เป็นคดีไม่มีข้อพิพาทนั้น แม้ศาลจะมีคำสั่ง แสดงว่าที่แปลงนั้นเป็นของผู้ร้อง คำสั่งนี้ก็ใช้ยันเจ้าของที่ดินอันแท้จริงไม่ได้./

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยบุกรุกเข้ามารทำนาในที่ของโจทก์ จึงขอให้ขับไล่และใช้ค่าเสียหาย ๘๐๐ บาท

จำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์, ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน.

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพยานหลักฐานในสำนวนได้ความชัดว่า บิดามารดาจำเลย และจำเลยได้ครอบครองที่พิพาทมาฝ่าย เดียว ส่วนโจทก์ได้ส่วนแบ่งจากบิดาโจทก์อีกตอนหนึ่ง คือแปลงหมายย ข.จนโจทก์ไปจัดการรังวัดขอรับโฉนดที่ดิน แปลงนั้นเสร็จไปแล้ว ครั้นจำเลยไปขอรังวัดจะรับโฉนดในที่ส่วนของจำเลยบ้าง โจทก์จึงได้ลอบไปร้องต่อศาลขอให้ สั่งแสดงกรรมสิทธิฝ่ายเดียว คำสั่งของศาลในกรณีเช่นนี้หาอาจนำมาใช้ยันจำเลยซึ่งมีสิทธิดีกว่าได้ไม่ ข้ออ้างของโจทก์ฟังเป็นความจริงไม่ได้ จึงให้ยกฎีกาโจทก์ โดยพิพากษายืน. ฯลฯ