คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5327/2533

ชั้นร้องขัดทรัพย์ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ผู้ร้องนำเงินมาวางศาลเพื่อประกันค่าเสียหายภายในเวลาที่กำหนด เมื่อถึงกำหนด ผู้ร้องยื่นคำร้องขอขยายเวลาการวางเงินประกันดังกล่าว และไม่นำเงินมาวางศาลตามคำสั่ง เช่นนี้การที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่อนุญาตให้ผู้ร้องขยายระยะเวลาการวางเงินเพื่อประกันความเสียหายตามคำขอยกคำร้อง และสั่งจำหน่ายคดีของผู้ร้องออกจากสารบบความโดยเห็นว่าผู้ร้องเพิกเฉยไม่ดำเนินการตามคำสั่งศาลที่สั่งให้ผู้ร้องวางเงินเพื่อประกันความเสียหายภายในกำหนดเวลาที่ศาลสั่งนั้น เป็นคำสั่งที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 288(1) แล้ว ศาลชั้นต้นไม่จำต้องรอไว้สั่งเมื่อสิ้นระยะเวลาอุทธรณ์คำสั่งที่สั่งยกคำร้องขอให้ขยายระยะเวลาการวางเงินเสียก่อนเพราะไม่มีกฎหมายบทใดบัญญัติห้ามไว้ ผู้ร้องมิได้อุทธรณ์คำสั่งจำหน่ายคดี แต่กลับอุทธรณ์ขอขยายระยะเวลาการวางเงินเพื่อประกันความเสียหาย ดังนั้นการที่จะสั่งอนุญาตขยายระยะเวลาให้หรือไม่ย่อมไม่มีผลแต่อย่างใดเนื่องจากศาลสั่งจำหน่ายคดีของผู้ร้องไปแล้ว.

คดีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาตามยอมให้คดีเสร็จไปตามสัญญาประนีประนอมยอมความ ต่อมาจำเลยทั้งสองผิดนัด โจทก์จึงขอหมายบังคับคดี และนำเจ้าพนักงานบังคับคดียึดทรัพย์รวม 4 รายการอ้างว่าเป็นทรัพย์ของจำลเย ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า ทรัพย์ทั้งสี่รายการเป็นของผู้ร้อง ขอให้ปล่อยทรัพย์ที่ยึด

โจทก์ให้การว่า ทรัพย์ที่โจทก์นำยึดเป็นของจำเลย ขอให้ยกคำร้องและโจทก์ยื่นคำร้องขอให้ศาลชั้นต้นสั่งให้ผู้ร้องนำเงิน 80,000 บาทมาวางศาลเพื่อประกันความเสียหายที่โจทก์อาจได้รับเนื่องจากความเนิ่นช้าในการบังคับคดี

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ผู้ร้องนำเงินจำนวน 50,000 บาท วางศาลเพื่อประกันค่าเสียหายภายในวันที่ 11 เมษายน 2532 เมื่อถึงกำหนดผู้ร้องยื่นคำร้องขอขยายเวลาการวางเงินประกันค่าเสียหายเป็นวันที่16 พฤษภาคม 2532 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งในวันเดียวกันว่า ไม่อนุญาตให้ขยายระยะเวลาตามขอยกคำร้อง วันที่ 12 เมษายน 2532 โจทก์ยื่นคำร้องว่า ผู้ร้องไม่นำเงินมาวางศาลตามคำสั่ง ขอให้จำหน่ายคดีหรือแจ้งคำสั่งให้ผู้ร้องปฏิบัติตามคำสั่งภายใน 3 วันนับแต่วันทราบคำสั่ง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ผู้ร้องไม่ดำเนินการตามคำสั่งศาลจึงถือว่าผู้ร้องทิ้งคำร้องขัดทรัพย์ ให้จำหน่ายคดีของผู้ร้องออกจากสารบบความ

ผู้ร้องอุทธรณ์ขอให้ขยายระยะเวลาการวางเงินประกันความเสียหายตามคำร้องของผู้ร้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายกอุทธรณ์ของผู้ร้อง

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่อนุญาตให้ผู้ร้องขยายระยะเวลาการวางเงินเพื่อประกันความเสียหายตามคำขอยกคำร้องและสั่งจำหน่ายคดีของผู้ร้องออกจากสารบบความโดยเห็นว่าผู้ร้องเพิกเฉยไม่ดำเนินการตามคำสั่งของศาล (ที่สั่งให้ผู้ร้องวางเงินเพื่อประกันความเสียหายภายในกำหนดเวลาที่ศาลสั่ง) นั้นเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 288(1)แล้ว โดยไม่จำต้องรอไว้สั่งเมื่อสิ้นระยะเวลาอุทธรณ์คำสั่งที่ยกคำร้อง ขอให้ขยายระยะเวลาการวางเงินเสียก่อนเพราะไม่มีกฎหมายบทใดบัญญัติห้ามไว้ ผู้ร้องมิได้อุทธรณ์คำสั่งจำหน่ายคดี แต่กลับอุทธรณ์ขอขยายระยะเวลาการวางเงินเพื่อประกันความเสียหาย ดังนั้นการที่จะสั่งอนุญาตขยายระยะเวลาให้หรือไม่ย่อมไม่มีผลแต่อย่างใดเนื่องจากศาลสั่งจำหน่ายคดีของผู้ร้องไปแล้ว

พิพากษายืน.