คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 536/2528

จำเลยกระทำชำเราผู้เสียหายอายุ 11 ปีเศษ โดยผู้เสียหายยินยอมแม้จำเลยอายุ 20 ปี ก็สมควรลดมาตราส่วนโทษให้ 1 ใน 3 ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76 ผู้เสียหายอายุ 11 ปีเศษ และจำเลยชวนกันไปเที่ยวโดยป้าของผู้เสียหายอนุญาตแล้วได้พากันไปค้างที่บ้านจำเลย ก่อนที่ผู้เสียหายจะนอนค้างนั้น จำเลยได้บอกให้ผู้เสียหายกลับบ้านแล้วแต่ผู้เสียหายไม่กลับ ดังนี้ จำเลยไม่ได้พรากผู้เยาว์ไปเสียจากบิดามารดา จึงไม่มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 317

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277, 317

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277, 317 เป็นสองกระทง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายว่า ปัญหาว่าจำเลยได้พรากผู้เสียหายไปจากบิดามารดาผู้เสียหายตามที่โจทก์ฟ้องหรือไม่ เห็นว่าในวันเกิดเหตุผู้เสียหายและจำเลยชวนกันไปเที่ยวโดยผู้เสียหายได้รับอนุญาตจากนางกิมเฮียงป้าของผู้เสียหายแล้วและผู้เสียหายไปนอนค้างที่บ้านพักของจำเลย ในคืนนั้นเวลาประมาณ 18 นาฬิกาครั้งหนึ่งและเวลาประมาณ 20 นาฬิกาอีกครั้งหนึ่ง จำเลยได้บอกให้ผู้เสียหายกลับบ้านแต่ผู้เสียหายไม่ยอมกลับ กรณีจึงยังฟังไม่ได้ว่า จำเลยได้พรากผู้เสียหายไปเสียจากบิดามารดาตามฟ้องของโจทก์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ในข้อหานี้ชอบแล้ว

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277 นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์