คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 541/2487

โจทฟ้องว่าจำเลยชซัดคำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดที่ประกาสไห้ผู้ที่มียางนอกและยางไนรถยนต์แจ้งปริมานและสถานที่เก็บ ได้ความว่าประกาสของข้าหลวงประจำจังหวัดได้ออกโดยมิได้อาสัยอำนาด พ.ร.บ.ไห้อำนาดไนการเตรียมการป้องกันประเทส 2484 แต่สั่งโดยอาสัยอำนาดตามความไนหนังสือของผู้บังคับการจังหวัดทหารบก ดังนี้จำเลยไม่มีความผิด

และแม้คำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดจะออกตามความ ไน พ.ร.บ.ไห้อำนาดไนการเตรียมการป้องกันประเทส 2484 ถ้าคำสั่งนั้นไม่ได้สั่งไห้+ เพียงแต่สั่งไห้แจ้งปริมานและสถานที่เก็บเท่านั้นแล้ว จำเลยก็ยังไม่มีความผิด

โจทฟ้องว่าจำเลยมียางนอกแะยางไนรถยนต์รวมสองเส้นไว้ไนครอบครองโดยไม่แจ้งปริมารและสถานที่เก็บเปนการฝ่าฝืนคำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดลำปางและผู้บังคับการจังหวัดทหารบกจังหวัดลำปาง ซึ่งสั่งไห้แจ้งปริมานและสถานที่เก็บ ขอไห้ลงโทสตามพระราชบัญญัติไห้อำนาดไนการเตรียมการป้องกันประเทส พ.ส.๒๔๘๔ มาตรา ๔,๗

จำเลยไห้การรับสารภาพ

สาลชั้นต้นพิพากสายกฟ้องโดยวินิฉัยว่าคำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดไนคดีนี้ยังฟังไม่ได้ว่าเปนคำสั่งอันชอบด้วยกดหมาย แม้จำเลยทำการฝ่าฝืนก็หาต้องรับโทสตามกดหมายไม่

สาลอุธรน์พิพากสากลับว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติไห้อำนาดไนการเตรียมการป้องกันประเทส ๒๔๘๔ มาตรา ๔(๙)

จำเลยดีกา สาลดีกาเห็นว่าตามฟ้องโจทพอตีความได้ว่าจำเลยขัดคำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดซึ่งออกโดยอาสัยอำนาดตามพระราชบัญญัติไห้อำนาดไนการเตรียมการป้องกันประเทส ๒๔๘๔ ม.๔(๙) แต่ประกาสของข้าหลวงประจำจังหวัดที่โจทถือว่าเนปคำสั่งนั้น กลับสแดงว่าได้สั่งโดยอาสัยอำนาดตามความไนหนังสือของผุ้บังคับการจังหวัดทหารบกลำปาง จึงเห็นว่าคำสั่งที่โจทอ้างมานี้ไม่ตรงกับฟ้อง และตามพระราชบัญญัติดังกล่าวมาตรา ๗ ก็ไม่ตรงกับเรื่อง เพราะข้าหลวงประจำจังหวัดไม่ได้สั่งไห้กักยางรถยนต์ตามมาตรา ๔(๙) การสั่งไห้แจ้งปริมานและสถานที่เก็บไม่ไช่เปนคำสั่งไห้กัก คำสั่งของข้าหลวงประจำจังหวัดเปนเพียงแต่คั่นเตรียมการที่จะไห้กักหรือไม่กักต่อไปเท่านั้น จำเลยยังไม่มีความผิดตามกดหมายที่โจทฟ้อง จึงพิพากสากลับคำพิพากสาสาลอุธรน์ ยืนตามคำพิพากสาสาลชั้นต้น