ศาลแพ่งพิพากษาให้จำเลยล้มละลาย ผู้ร้องยื่นคำขอรับชำระหนี้โดยอ้างว่าจำเลยกู้เงิน ๑๓,๑๒๕ บาท และมอบโฉนดให้ยึดไว้เป็นประกันหนี้ เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์มีคำสั่งว่า ผู้ร้องยื่นคำขอเกิน ๒ เดือนตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. ๒๔๘๓ มาตรา ๙๑ จึงสั่งไม่รับ ผู้ร้องจึงยื่นคำร้องต่อศาลแพ่งว่ายื่นเกิน ๒ เดือนได้เพราะเป็นเจ้าหนี้มีประกันตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา ๖,๙๕,๙๖ (๑)
เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์คัดค้านว่า ผู้ร้องไม่ใช่เจ้าหนี้มีประกันตามมาตรา ๖ ขอให้ยกคำร้อง
ศาลแพ่งเห็นว่า สิทธิของผู้ร้องที่ยึดโฉนดไว้ แม้จะไม่ใช่สิทธิยึดหน่วงตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา ๒๔๑ แต่ก็เป็นสิทธิยึดหน่วงตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา ๖ ซึ่งใช้คำว่าสิทธิยึดหน่วงเฉยๆ ผู้ร้องมีสิทธิยื่นคำขอรับชำระหนี้เกิน ๒ เดือน ได้ จึงสั่งให้รับคำขอรับชำระหนี้ของผู้ร้อง
เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์อุทธรณ์และยื่นคำร้องมาด้วยว่า ศาลแพ่งเรียกค่าขึ้นศาลชั้นอุทธรณ์อย่างคดีแพ่งธรรมดา ควรเรียกเพียง ๑๕ บาท ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา ๑๗๕ ผู้ร้องแก้อุทธรณ์ว่า เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ไม่มีสิทธิอุทธรณ์คำสั่ง
ศาลแพ่ง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ผู้ร้องไม่ใช่เจ้าหนี้มีประกัน และให้เรียกค่าขึ้นศาลเพียง ๒๐ บาทตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา ๑๗๙ จึงพิพากษากลับคำสั่งศาลแพ่ง และให้คืนค่าขึ้นศาลที่เกินมาให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์
ผู้ร้องฎีกาว่า เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ไม่มีอำนาจอุทธรณ์คำสั่งศาลแพ่งและผู้ร้องเป็นเจ้าหนี้มีประกัน
ศาลฎีกาเห็นว่าไม่มีกฎหมายบัญญัติว่า คำสั่งศาลแพ่งเป็นที่สุด จึงอุทธรณ์ฎีกาได้ และผู้ร้องไม่ใช่เจ้าหนี้มีประกันตามมาตรา ๖ เพราะไม่มีสิทธิยึดหน่วงตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๒๔๑
พิพากษายืน