คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 546/2497

การมีไม้แปรรูปไว้ภายในเขตการควบคุมการแปรรูปไม้ โดยไม่ขออนุญาตต่อเจ้าหน้าที่ ย่อมมีความผิด

การแปรรูปไม้ที่แปรรูปแล้วจากไม้ซุงตามมาตรา 50 ข้อ2 แก้ไขโดยพระราชบัญญัติป่าไม้ ฉบับที่ 3 พ.ศ.2494มาตรา 13 เป็นบทที่ใช้ในการแปรรูปไม้ไม่ใช่ในเรื่องที่มีไม้แปรรูปไว้ในครอบครอง

ได้ความว่า จำเลยซื้อไม้สักเหลี่ยมจากนายยกบ้วน เป็นไม้ที่เสียภาษีค่าภาคหลวงแล้วไม่เหลี่ยมนี้ต่อมาจากจำเลยจ้างเลื่อยเป็นไม้แผ่น ระหว่างนั้นจำเลยถูกจับและฟ้องหาว่า มีไม้สักแปรรูปภายในเขตการควบคุมการแปรรูปไม้ขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ลงโทษตามฟ้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การมีไม้แปรรูปต้องขออนุญาตเจ้าหน้าที่มิฉะนั้นมีความผิดไม่มีข้อยกเว้น ส่วนการแปรรูปไม้ที่แปรรูปมาแล้วจากไม้ซุง หรือไม้ท่อนมิใช่เพื่อการค้าเข้าอยู่ในข้อยกเว้นมาตรา 13 ข้อ 2 แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้(ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2494 มาตรา 13 ข้อ 2 ซึ่งเป็นคนละเรื่องกับคดีนี้

พิพากษายืน