โจทฟ้องว่าหม่อมเจ้าอัปสรสมานเปนหนี้เงินโจท ๑๐ กว่ารายการ ซึ่งกล่าวโดยชัดแจ้งทุกรายการ รวมทั้งสิ้นเปนเงิน ๔๕๕๒๒๘ บาท ๙๓ สตางค์ จำเลยเปนผู้จัดการมรดกหม่อมเจ้าอัปสรสมาน มีหน้าที่จะต้องจ่ายเงินจำนวนที่กล่าวนั้นไห้โจท แต่ไม่ยอมจ่าย โจทจึงติดไจเรียกร้องส่วนได้ของโจทแต่เพียง ๒๐๐๐๐๐ บาท
จำเลยไห้การต่อสู้ และว่าโจทเรียกร้องเพียง ๒๐๐๐๐๐ บาท ก็เพื่อหลีกเลี่ยงค่าทำเนียมสาล
สาลชั้นต้นดำเนินการ พิจารนา+พยานไปบ้างแล้วมีคำสั่งว่า ฟ้องโจทอ้างสิทธิเรียกร้องหลายข้อ แต่ละข้อเปนจำนวนเงินต่างกัน และคำขอท้ายฟ้องเรียกเงินเพียง ๒๐๐๐๐๐ บาท และได้เสียค่าทำเนียมสำหรับจำนวนนี้ซึ่งไม่ชัดเจนว่าเปนจำนวนทุนทรัพย์สำหรับสิทธิเรียกร้องไดบ้าง จึงไห้โจทยื่นคำแถลงสแดงไห้ชัดว่าทุนทรัพย์ ๒๐๐๐๐๐ บาทนั้น สำหรับสิทธิเรียกร้องข้อไหนบ้าง แต่ละข้อเปนจำนวนเงินเท่าได
โจทยื่นคำแถลงยืนยันว่าค่าทำเนียมที่โจทเสียเปนการชอบแล้ว และสาลได้รับฟ้องพิจารนาหลายปีแล้ว
สาลแพ่งจึงมีคำสั่งไห้ยกคำฟ้องเสียตาม ป.ว.พ.ม. ๑๘,๒๗,๑๗๒.
โจทอุธรน์ สาลอุธรน์พิพากสาไห้ยกคำสั่งสาลชั้นต้นเสีย ไห้ดำเนินการพิจารนาคดีนี้ต่อไป แล้วพิพากสาตามกะบวนความ
จำเลยดีกา สาลดีกาพร้อมกันประชุมปรึกสาว่าฟ้องระบุรายการทรัพย์เปนจำนวนมากแต่คำขอท้ายฟ้องขอเอาแต่น้อย และสาลสั่งไห้โจทสแดงว่า ที่ลดนั้น ลดไนรายการไหน เท่าได แต่โจทไม่ยอมสแดงเช่นนี้ เปนเรื่องที่สาลจะต้องพิจารนาทรัพย์ทุก ๆ รายการเต็มตามคำฟ้อง จัดว่าเปนทรัพย์พิพาท โจทจะต้องเสียค่าทำเนียมไห้ครบตามตาราง ๑ ก. แห่ง ป.ว.ท. คดีนี้โจทเสียค่าทำเนียมเพียงแต่คำของยังไม่ถูกต้อง และไม่ปรากตว่าโจทได้ขัดขืนไม่ยอมเสียค่าทำเนียม จึงพิพากสาแก้++