คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 557/2478

ปัญหากฎหมายข้อที่ว่าศาลล่างวินิจฉัยคดีผิดจากพะยานหลักฐานในสำนวนอันเป็นข้อกฎหมายที่จะฎีกาได้นั้นต้องปรากฎว่าศาลล่างวินิจฉัยตรงกันข้ามกับพะยานหลักฐาน+สำนวน เพียงแต่ศาลวินิจฉัยความถูกต้องคั่งที่ควรจะอ้างเป็นเหตุฎีกาข้อกฎหมายหาได้ไม่

ได้ความว่าที่ดินของโจทก์จำเลยเป็นที่ดินแปลงเดียวกัน มีคูเป็นเขตต์คั่นกลางต่างก็เป็นเจ้าของคูกันละครึ่ง โจทก์หาว่าจำเลยขุดคูเอาดินขึ้นถมที่ของจำเลย ทำให้ที่ของโจทก์พัง จึงขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย ปรากฏจากพะยานโจทก์ยางปากว่าเหตุที่ ๆ โจทก์พังก็เพราะฝนตกบ้าง น้ำมากบ้าง แลโจทก์เองก็ได้ขุดถมที่ของตนริมคู ฝ่ายโจทก์ก็สูงกว่าทางฝ่ายของจำเลยดังนี้ศาลล่างทั้ง ๒ เห็นว่าพะยานโจทก์ยังไม่เพียงพอ จึงพิพากษาให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกาอ้างเป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยข้อเท็จจริงผิดจากคำพะยานหลักฐานในสำนวน

ศาลฎีกาเห็นว่าคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์มิได้ผิดตรงกันข้ามกับพะยานหลักฐานในสำนวน แลเห็นว่าเพียงแต่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยไม่ถูกต้องดั่งที่ควรก็เป็นเหตุฎีกาได้นั้นเป็นการเข้าใจผิด เพราะถ้าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยโดยเชื่อพะยานแม้แต่ปากเดี่ยวก็ได้ชื่อว่าวินิจฉัยมาจากพะยานหลักฐานในสำนวนโจทก์จะเถียงว่าไมควรเชื่อพะยานปากนั้นปากนี้ไม่ได้ เพราะศาลอุทธรณ์มิได้วินิจฉัยผิดตรงกันข้ามกับพะยานหลักฐานในสำนวนคดีนี้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยโดยเชื่อพะยาน โจทก์จำเลยบางปากก็เรียกว่าได้วินิจฉัยจากพะยานหลักฐานในสำนวน จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง