คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 557/2479

จำเลยเข้าไปลักทรัพย์เขาถึงในบ้าน ครั้นเจ้าทรัพย์รู้สึกตัวตื่นขึ้นจะเปิดประตูเรือนออกมาจำเลยพูดขู่เจ้าทรัพย์จนเจ้าทรัพย์มีความกลังไม่กล้าเปิดประตูแล้วจำเลยก็พาอาทรัพย์หนีไปเช่นนี้ย่อมมีผิดฐานชิงทรัพย์ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.193 ข้อ 2 อุทธรณ์ที่ระบุข้อความแต่ย่อ ๆ ว่าคำพิพากษาศาลชั้นต้นคลาดเคลื่อนต่อบทกฎหมายและข้อเท็จจริงเพราะพะยานโจทก์ให้การแตกต่างกัน ไม่น่าเชื่อเช่นนี้ เป็นอุทธรณ์ย่อศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัย

คดีได้ความว่าจำเลยกับพวกอีกคนหนึ่งได้สมคบกันมีปืนขึ้นบนหลังคาโรงของ ส.แล้วใช้ไม้ขอเกี่ยวเอาสิ่งของไปได้หลายอย่างครั้นเจ้าทรัพย์ตื่นขึ้นจำเลยได้พูดขู่เจ้าทรัพย์ซึ่งกำลังจะเปิดประตู่ออกมาว่า อย่าออกมาออกมาจะตีให้ตาย เจ้าทรัพย์กลัวจำเลยจึงหนีไปได้ ศาลชั้นต้นตัดสินลงโทษจำเลยตาม ม.๒๙๓ จำคุก ๑ ปี

โจทก์จำเลยอุทธรณ์ แต่อุทธรณ์ของจำเลยระบุข้อความแต่เพียงย่อ ๆ ว่าคำพิพากษาศาลชั้นต้นคลาดเคลื่อนต่อบทกฎหมายและข้อเท็จจริงหลายประการ เพราะพะยานโจทก์ให้การต่างกันไม่น่าเชื่อว่าจะได้รู้เห็นเหตุการณ์นี้

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่าอุทธรณ์ของจำเลยเป็นอุทธรณ์ย่อเป็นการต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๙๓ วรรค ๒ และเห็นว่าตามข้อเท็จจริงข้างต้นการทีจำเลยพูดขู่เจ้าทรัพย์อยู่ภายนอกประตูจนทำให้เจ้าทรัพย์มีความกลัวไม่กล้าเปิดประตูออกมานั้น ทำให้จำเลยได้พาเอาทรัพย์หนีไปโดยสดวก จำเลยย่อมมีความผิดฐานชิงทรัพย์ตาม ม.๒๙๙ ให้จำคุก ๓ ปี