คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 56/2480

จำเลยนำเอาหนังสือที่จำเลยรุ้แล้วว่าปลอมไปแสดงต่อศาล ศาลจึงลงโทษจำเลยตาม ม.227 แต่บทเดียวดังนี้ไม่เรียกว่าศาลกระทำการผิดประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.186 วรรค 7

คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.๒๒๗ ฐานนำเอาหนังสือซึ่งจำเลยรู้แล้วว่าปลอมไปแสดงต่อศาล

จำเลยฎีกาคัดค้านว่ามาตรา ๒๒๗ นี้ไม่ใช่เป็นบทลงโทษ ฉะนั้นการที่ศาลลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๒๗ แต่มาตราเดียวจึงมิชอบด้วยประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๘๖ ข้อ ๗

ศาลฎีกาตัดสินว่าที่ศาลล่างอ้างมาตรา ๒๒๗ มาตราเดียวขึ้นปรับบทลงโทษจำเลยนั้นเห็นว่ามาตรานี้ท้าวความถึง ม.๒๒๔ ซึ่งโจทก์ได้อ้างไว้เหมือนกัน ฉะนั้นคำพิพากษาศาลล่างจึงไม่ผิดวิธีพิจารณา เพราะได้ยกบทมาตราไว้แล้ว แม้มาตรานี้จะโยนไปยังมาตราอื่นอีกหมายมาตรา ก็ไม่ต่างอะไรกับที่ศาลล่างอ้างทุก ๆ มาตราที่โยนไปถึงขึ้นปรับหากจะฝั่นเผื่อก็ไม่ถึงแก่ผิด จึงให้ยกฎีกาจำเลย