คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 561/2495

เช่านากันด้วยปากเปล่าภายหลัง เกิดพิพาทกันถึงอำเภอ ปลัดอำเภอได้เปรียบเทียบและบันทึกการเปรียบเทียบไว้ว่า ผู้เช่าได้เช่านามาจากผู้ให้เช่า เป็นอัตราเชาเท่านั้นเท่านี้ จริงแล้วผู้เช่าได้ลงชื่อไว้ในบันทึก การเปรียบเทียบนั้น ดังนี้ ย่อมถือได้ว่า บันทึกการเปรียบเทียบนั้น เป็นหลักกฐานหนังสือลงลายมือชื่อผู้ต้องรับผิด ตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 538 ผู้ให้เช่าย่อมฟ้องผู้เช่า ให้ชำระค่าเช่า ได้

โจทก์ฟ้องเรียกค่าเช่านาจากจำเลยให้การปฏิเสธว่า ไม่ได้เช่าจากโจทก์

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้นายฉาย นางหวนจำเลยชำระค่าเช่าแก่โจทก์

นายฉายนางหวนจำเลยฎีกา

ศาลฎีกาปรึกษาคดีแล้ว ความปรากฎตามเอกสารที่นายณรงค์ปลัดอำเภอ ผู้ทำการเปรียบเทียบโดยบันทึกไว้ว่า ได้ถามนายฉาย นางหวน (จำเลย) ว่า ได้ตกลงค่าเช่า ๒๕๐ บาท ต่อ ๑ ปี จริง นายฉายนางหวนทั้งสองคน ได้ลงลายมือชื่อไว้ท้ายเอกสารนั้น จึงฟังได้ว่า มีหลักฐานเป็นหนังสือลงลายมือชื่อฝ่ายผู้ต้องรับผิดตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๕๓๘ แล้ว นายฉายนางหวน จึงมีหน้าที่ชำระหนี้ให้แก่โจทก์ตามมาตรา ๓๑๕ แต่เห็นว่านายฉายจำเลยควรรับผิดชะระค่าเช่าเพียง ๒๕๐ บาท จึง พิพากษาแก้ให้นายฉายจำเลยใช้เพียง ๒๕๐ บาท นอกนั้นคงยืน