คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 563/2502

จำเลยใช้น้ำมนต์ให้ผู้ป่วยเป็นโรคจิตอาบและกินและรับเงินเป็นค่ารักษาเป็นค่าน้ำมนต์ในการรักษาบำบัดโรคของผู้ป่วย

ดังนี้ ไม่ใช่เป็นการบำบัดโรคด้วยจิตวิเคราะห์ตามพระราชบัญญัติควบคุมการประกอบโรคศิลปะ (ฉบับที่ 5) พ.ศ.2490มาตรา 3

ได้ความว่าจำเลยใช้น้ำมนต์ให้นางด้วงซึ่งป่วยเป็นโรคจิตอาบและกิน และรับเงินค่ารักษาเป็นค่าน้ำมนต์ในการรักษาบำบัดโรคนางด้วง โจทก์จึงฟ้องหาว่าจำเลยประกอบโรคศิลป์โดยมิได้ขึ้นทะเบียนรับใบอนุญาตประกอบโรคศิลปะจากคณะกรรมการควบคุมการประกอบโรคศิลปะ ขอให้ลงโทษ

จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การให้ผู้ป่วยกินน้ำมนต์และอาบน้ำมนต์ไม่ใช่เป็นการบำบัดโรคด้วยจิตวิเคราะห์ตามมาตรา 3 แห่ง พระราชบัญญัติควบคุมการประกอบโรคศิลปะ (ฉบับที่ 5) พ.ศ.2490

พิพากษายืน