คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 563/2502

จำเลยใช้น้ำมนต์ให้ผู้ป่วยเป็นโรคจิตอาบและกินและรับเงินเป็นค่ารักษาเป็นค่าน้ำมนตร์ในการรักษาบำบัดโรคของผู้ป่วย ดังนี้ ไม่ใช่เป็นการบำบัดโรคด้วยจิตวิเคราะห์ตาม พ.ร.บ. ควบคุมการประกอบโรคศิลปะ (ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2490 มาตรา 3.

ได้ความว่าจำเลยใช้น้ำมนตร์ให้นางด้วง ซึ่งป่วยเป็นโรคจิต อาบและกิน และรับเงินค่ารักษาเป็นค่าน้ำมนตร์ในการรักษาบำบัดโรคนางด้วง โจทก์จึงฟ้องหาว่าจำเลยประกอบโรคศิลป์ โดยมิได้ขึ้นทะเบียนรับใบอนุญาตประกอบโรคศิลปะจากคณะกรรมการควบคุมการประกอบโรคศิลปะ ขอให้ลงโทษ

จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การให้ผู้ป่วยกินน้ำมนต์และอาบน้ำมนต์ไม่ใช่เป็นการบำบัดโรคด้วยจิตวิเคราะห์ตาม มาตรา ๓ แห่ง พ.ร.บ. ความคุมการประกอบโรคศิลปะ (ฉบับที่ ๕) พ.ศ. ๒๔๙๐

พิพากษายืน