คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 565/2482

พฤตติการณ์ที่ถือว่าคำเบิกความของจำเลยซึ่งเป็นเท็จนั้นไม่ใช่ข้อสำคัญในคดี

ปัญหาข้อเท็จจริงคำเบิกความเท็จเป็นข้อสำคัญในคดีหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริงหมายเหตุ เรื่องนี้ได้นำเสนอที่ประชุมใหญ่เพื่อวินิจฉัยว่าที่จะเป็นข้อความสำคัญในคดีนั้นจะต้องเป็นฉะเพาะแต่ข้อความที่นำไปสู่การแพ้ชนะ เท่านั้นหรือไม่ที่ประชุมใหญ่ถือว่าปัญหาเช่นนี้เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

เดิมโจทก์กู้เงิน ล.มา ๕๐๐ บาท ล.ได้มอบอำนาจให้จำเลยเป็นตัวแทนฟ้องโจทก์เรียกเงินตามสัญญากู้ แต่แล้วได้ถอนฟ้องโดยโจทก์ยอมทำสัญญาเป็นลูกหนี้เงินกู้ต่อจำเลย ๕๘๕ บาท ต่อมาโจทก์ผิดสัญญากู้ที่ทำไว้กับจำเลย ๆ จึงฟ้องโจทก์เรียกเงินตามสัญญาการพิจารณาคดีนั้นได้พิจารณาฝ่ายเดียว จำเลยได้อ้างตัวเองเบิกความว่าโจทก์นี้ได้กู้เงินจำเลยไป ๕๘๕ บาทตามสัญญากู้และจำเลยได้มอบเงินให้โจทก์รับไป ๕๘๕ บาทโจทก์จึงฟ้องจำเลยหาว่าเบิกความเท็จ

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.๑๕๕

ศาลฎีกาตัดสินว่าสัญญากู้นั้นโจทก์ได้ทำให้แก่จำเลยจริงโดยไม่ได้ทำให้เปล่า ๆ ที่ทำให้โดยจำเลยยอมถอนฟ้องที่ฟ้องแทน ล.ให้เป็นการตอบแทน ถึงแม้จะมิได้จ่ายเงินให้แก่กัน โจทก์ก็ต้องรับผิดใช้เงินให้จำเลยตามสัญญากู้นั้น จำเลยจะเบิกความว่าได้จ่ายเงินให้โจทก์หรือไม่ ก็ไม่ใช่ข้อสำคัญในคดี จึงยังไม่เป็นผิดฐานเบิกความเท็จ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องโจทก์