คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 569/2482

การวินิจฉัยว่าจะมีการเลียนแบบเครื่องหมายการค้าหรือไม่ต้องเทียบเครื่องหมายทั้ง 2 ประกอบกับคำพะยานซึ่งแสดงว่าผู้ซื้อสินค้าจะหลงว่าสินค้าอันหนึ่งเป็นอีกอันหนึ่งหรือไม่,

ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม. 248,

คดีฟ้องขอห้ามมิให้ใช้เครื่องหมายการค้าที่จดทะเบียนไว้และไม่ได้ตั้งทุนทรัพย์มาเมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นให้ยกฟ้องโจทก์ ๆ ฎีกาได้แต่ปัญหาข้อกฎหมาย, พฤตติการณ์ที่ถือว่าฎีกาของโจทก์เถียงในปัญหาข้อเท็จจริง.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำน้ำโซดาจำหน่ายใช้เครื่องหมายขวดและจุกขวดเลียนแบบเครื่องหมายการค้าของโจทก์ซึ่งได้จดทะเบียนไว้แล้วจึงขอห้าม

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่าเครื่องหมายขวดและจุกขวดของจำเลยไม่เหมือนหรือคล้ายกับของโจทก์ ไม่อาจทำให้ประชาชนหลงผิดว่าสินค้าน้ำโซดาของจำเลยเป็นของโจทก์ได้ ไม่เป็นการเลียนแบบเครื่องหมายการค้าให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่า คดีนี้โจทก์ฎีกาได้ฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมาย การวินิจฉัยว่าจะมีการเลียนแบบเครื่องหมายการค้าหรือไม่ ต้องเทียบเคียงเครื่องหมายการค้าหรือไม่ ต้องเทียบเคียงเครื่องหมายทั้ง ๒ ประกอบกับคำพะยานซึ่งแสดงว่าผู้ซื้อสินค้าชนิดนั้นจะหลงว่าสินค้าสิ่งหนึ่งเป็นอีกสิ่งหนึ่งหรือไม่ ที่โจทก์ฎีกาคัดค้านว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาคดีผิดหลักกฎหมายตามฎีกาที่ ๖๒๒/๒๔๗๗ นั้น เห็นว่าฎีกาที่โจทก์อ้างได้วินิจฉัยไว้ว่าเครื่องหมายอันใหม่คล้ายกับอันก่อนจะนับว่าเป็นการลวงสาธารณชนนั้นต้องอาศัยข้อเท็จจริงฉะเพาะรายไป หาได้อาศัยหลักกฎหมายอะไรดังโจทก์อ้างไม่ ฎีกาของโจทก์จึงเป็นข้อเท็จจริง ส่วนฎีกาอีกข้อหนึ่งที่ว่าศาลอุทธรณ์วินิจฉัยขัดต่อหลักฐานในท้องสำนวนนั้นก็โดยโจทก์หยิบข้อเท็จจริงขึ้นมาว่าเสียเองจึงเท่ากับเป็นการเถียงข้อเท็จจริงไป จึงพิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์